وضعيت شاخص هاي تمايز يافتگي در خانواده هاي تهراني

تمايزيافتگي اعضاي خانواده، يك شاخص كليدي عملكرد خانواده است. در اين راستا پژوهش حاضر با هدف شناسايي وضعيت شاخصهاي تمايز يافتگي در خانواده هاي تهراني انجام شد. روش پژوهش از نوع آميخته بود كه با به كار بستن روش كيفي راهبرد اكتشافي زنجيرهاي و رويكرد پديدارشناختي و روش كمي همبستگي اجرا گرديد. در اين تحقيق كه در سال 1395 انجام شد، ابتدا از طريق مصاحبه هاي اكتشافي، عناصر و مؤلفه هاي شاخص هاي تمايزيافتگي در فرهنگ ايراني استخراج و كدگزاري شدند. اعتبار شاخصهاي بدست آمده از طريق روش دلفي با گروهي از متخصصين بدست آمد. 61 شاخص اصلي و 78 شاخص فرعي براي تمايزيافتگي در خانواده هاي تهراني شناسايي شد. سپس شاخص هاي بدست آمده تبديل به مقياس شده و به طور موازي با مقياس تمايزيافتگي تجديدنظر شده اسكورون و اسميت 2300 ( بر روي نمونه 100 نفري از والدين شهر تهران اجرا شد. نتايج حاصل از مطالعۀ ميداني در سنجش وضعيت تمايزيافتگي، همبستگي مثبت به ميزان 0/40 معنادار p>0/001 بين اين دو مقياس را گزارش ميكند. تمامي مؤلفه هاي مقياس تمايزيافتگي برآمده از پژوهش، رابطۀ مثبت معنادار با يكديگر داشته و همبستگي دروني دارند. در خانواده هاي تهراني شاخص هويت بالاترين رتبه و واكنشهاي هيجاني پايينترين رتبه را به خود اختصاص داد. اين رتبه بندي درقبال تمامي شاخص هاي فرعي نيز ارائه گرديد. نتايج بدست آمده نشان ميدهد در رابطه با خانوادههاي ايراني برخي شاخص هاي تمايزيافتگي از ارجحيت خاصي برخوردار است در حاليكه برخي شاخص ها مورد توجه و تمركز اين فرهنگ و قوميت نميباشد بنابراين، توجه به مباني فرهنگي و اجتماعي در شناخت وضعيت تمايزيافتگي مهم است.