مطالعه تطبيقي الزام به ايفاي عين تعهد و فسخ قرارداد در حقوق ايران و آلمان

Comparative Study of Specific Performance and Termination of Contract in Iran’s and German law

نظر به لزوم ايجاد انگيزه لازم در افراد براي در پيش گرفتن رفتارهاي بهينه، بايسته است در كنار ورود مفاهيم و نهادهاي جديد در يك نظام حقوقي، نهادهاي كلاسيك آن نيز بازخواني شوند و در مواردي كه با نيازهاي روز جامعه همخواني ندارند، اصلاح يا با نهادهاي مناسب ديگر جايگزين شوند. تكليف متعهدٌله بر الزام متعهد به ايفاي عين تعهد در فرض نقض تعهد و اسثنايي بودن حق فسخ، از قواعد حقوقي پذيرفته شده در حقوق ايران است كه از كارايي لازم برخوردار نيست و لاجرم بايد در آن بازنگري شود؛ زيرا از يك سو مانع ايجاد انگيزه رفتاري بهينه در متعهدٌله شده، مقابله با خسارت از سوي او را اجازه نمي‌دهد و، از سوي ديگر گاه وي را در تنگنايي قرار مي‌دهد كه برونرفت از آن دشوار است. در مقابل، در حقوق آلمان در فرض عهدشكني متعهد، به متعهدٌله اجازه داده شده كه جز در برخي موارد، هرگاه از اعطاي مهلتي معقول براي اجراي تعهد به متعهد طرفي نبسته باشد، قرارداد را فسخ كند يا بر اجراي قرارداد اصرار ورزد. در حقوق ايران نيز اصلاح قانون مدني و پذيرش امكان فسخ قرارداد در عرض امكان الزام متعهد به ايفاي عين تعهد، مي‌تواند به شيوه مناسب‌تري به نيازهاي جامعه پاسخ داده، انتظارت مشروع و متعارف افراد را برآورده سازد.

Given the necessity for making incentive to behave optimally, as accepting new concepts and institutions are welcomed, it deserves revise classic institutions and when they do not meet new needs of society, they would be modified or substituted by other good institutions. The promise’s duty in enforcing promisor to perform his obligation in the case of breach and exceptional nature of termination of contract has been accepted in Iran’s law which does not have enough efficiency and it should be revised; because it prevent to induce promisee to optimally behave and to mitigate damage and sometimes places him in a deadlock that he cannot averse. Conversely, in German law, in the case of breaching contract by promisor, and after giving him a reasonable time by promisee, if the promisor does not perform his obligation, the plaintiff can terminate the contract or insist on performing contract. The reform of civil code of Iran in the manner that it would include accepting the termination of contract and specific performance together, could respond to society’ needs and meet individual’s legitimate and reasonable expectations.