اثربخشي مداخله تلفيقي اميد درماني و درمان مبتني بر سبك زندگي آدلري بر خودكارآمدي،حس انسجام و شفقت خود در زنان معلول جسمي _ حركتي

investigate the effectiveness of the combined intervention based on hope and Adler’s lifestyle therapy on self-efficacy, sense of coherence and self-compassion in individuals with physical handicapped

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي مداخله تلفيقي اميد درماني و درمان سبك زندگي آدلري بر خودكارآمدي، حس انسجام و شفقت خود درزنان معلول جسمي-حركتي انجام شد. اين پژوهش در چارچوب يك مطالعه آزمايشي تك موردي در دو نفر زن مبتلا به معلوليت جسمي-حركتي كه به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شده بودند انجام شد. قبل از اجراي برنامه مداخله‌اي 7 جلسه‌اي، ابتدا پرسشنامه‌هاي خودكارآمدي، حس انسجام و شفقت خود براي تعيين خط پايه يك ماه قبل از اجراي پژوهش توسط آزمودني ها تكميل شدند و سپس در جلسات اول، سوم، پنجم و هفتم و همچنين يك ماه پس از پايان برنامه مداخله‌اي نيز براي ارزيابي مجدد، اين پرسشنامه ها تكميل شد. براي تحليل داده‌ها از روش تحليل نموداري، تعيين درصد بهبودي و تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر استفاده شد. يافته‌ها نشان دادند كه پيشرفت‌هاي باليني و آماري معني داري در بهبود خودكارآمدي، حس انسجام و شفقت خود بعد از درمان به دست آمد. در يك ماه پيگيري، نيز پيشرفت‌هاي به دست آمده در طول درمان حفظ شد، كه نشان دهنده پايداري اثرات درمان بود. با توجه به اينكه سطح معناداري مقادير F در مورد تفاوت ميانگين نمرات كل در شفقت به خود، خودكارآمدي و احساس انسجام پايين تر از 0/05 است (0/05>p). بنابراين مي توان گفت مداخله تلفيقي اميد درماني و درمان سبك زندگي آدلري در افزايش شفقت به خود، خودكارآمدي و حس انسجام در افراد با معلوليت جسماني تاثير معناداري داشته است.

The purpose of this study was to investigate the effectiveness of the combined intervention based on hope and Adler’s lifestyle therapy on self-efficacy, sense of coherence and self-compassion in individuals with physical disability. This study carried out in the framework of a single case study. The sample of this study were two women with physical disability who were selected by purposeful sampling. Before 7 sessions intervention protocol, at first, self-efficacy, sense of coherence and self-compassion questionnaires for determining the baseline were completed by the subjects. Again, these questionnaires were completed at the first, third, fifth and seventh sessions and one month later. Data analyzed by graphical analysis, percentage of recovery and ANOVA with repeated measurement. The findings showed that there were significant clinical and statistical improvements in self-efficacy, sense of coherence and self-compassion after treatment. Within a month of follow-up, improvements were maintained that indicating the sustainability of treatment effects. Considering that the significance level of F values for the difference between the mean of total scores in self-compassion, self-efficacy and coherence is less than 0.05 (p