افعال معين در زبان فارسي: رويكرد دستوري‌شدگي

فصل اول با عنوان «مقدمه» شامل طرح پژوهش است. نگارندگان اين فصل را با بيان اهميت تعامل زبان شناسي نظري و مطالعات تاريخي و تأثير ظهور چارچوب هاي جديد پژوهش مانند كاربردشناسي و زبان شناسي شناختي در ايجاد مطالعات دستوري شدگي شروع كرده و يكي از فرآيندهاي مهم دستوري شدگي يعني، «معين شدگي» را معرفي مي كنند و در ادامه تعريفي از «ساخت هاي معين» ارائه مي دهند:ساخت هاي معين، ساخت هاي غير مستقلي هستند كه براي نماياندن مقولات مختلف افعال اصلي، در كنار آنها قرار مي گيرند و به اين طريق، مقولات معنايي فعل، مانند زمان، وجهيت و نمود به كمك آنها در حوزه واژنحوي بروز مي يابند. منشاء پيدايش اين ساخت ها در زبان هايي كه تاكنون مورد بررسي قرار گرفته اند، غالبا افعال اصلي هستند كه در گذر زمان به شكل امروزي در آمده اند». آنها هدف از نگارش كتاب حاضر را بررسي فرآيند «معين شدگي» يعني، فرآيند پيدايش و تحول ساخت هاي معين در زبان فارسي دانسته و تلاش دارند تا براي تحليل مقولهاي بنيادي در دستور زبان فارسي، پس از معرفي پيشينه اي از نظريه هاي غالب در مطالعه افعال معين در رويكردهاي هم زماني و در زماني، به توصيف و تحليل همه زماني مقوله اي از زبان فارسي بپردازند كه در مطالعات پيشين از آن غافل شده اند و در اين راستا با توجه به داده هاي زباني فارسي، تحول مقوله افعال معين را در ابعاد نقشي / معنايي و ساختاري /واژنحوي و بر اساس انگاره «ابعاد معين شدگي» و در چارچوب معين شدگي هاينه (1993) و دستوري شدگي (هاينه و همكاران، 1991) و بر اساس مباني نظري دستور ساختمند كرافت (2001) مورد واكاوي قرار دهند.