نگاهي به تاريخچه شيواپرستي در دين هندويي: خاستگاه، تحول و مكاتب

A Glance at the History of Śaivism: Its Origins, Developments and Different Schools

شيواپرستي از گرايش هاي مهم دين هندويي است كه پيروان بسياري را به خود اختصاص مي دهد. اين گرايش بر پرستش شيوا، خداي كهن كه مفاهيم متبايني را در خود دارد، متمركز است. شيوا خدايي پيش از آريايي است كه در طي گذاري نسبتاً طولاني، از تمدن پيش آرايي تا دين هندويي متأخر، جايگاه ويژه اي در دين هندويي به دست آورد. اين سير تحول با توجه به متون مقدس اصلي هندو قابل درك است. افزون بر اين، مي توان مشاهده كرد كه بقاياي فرهنگ تمدن باشكوه پيش از آريايي، به ويژه تمدن شهرهاي موهنجودارو و هاراپا، كه پس از استيلاي اقوام هندواروپايي و انقراض تمدن هاي شهرنشين آن ديار به كلّي محو نشده بود و در قشرهاي پايين و پست جامعۀ ديني هند و در ميان اقوام بومي دراويدي نژاد آثاري از آن باقي مانده بود، رفته رفته سر برآورد و بسان مكتب يوگا و يواپرستي، اركان مهم دين هندويي امروز را تشكيل داد. شيواپرستي اشكال نظام مند بيشتري در فرقه هاي شيوايي به خود مي گيرد كه هر يك با وجود برداشت متفاوت خود، اصول اعتقادي ويژ هاي دارند.

Śaivism, a major sect of Hinduism, enjoys many devotees in India. Śiva, a god with paradoxical attributes, is devotionally worshiped in Śaivism. Śiva is, in fact, a pre-Vedic god which developed in a relatively long period, from pre-Vedic civilization to later Hinduism, and finally became a prominent god of India. This development is traceable in the Hindu scriptures. Besides, the remnants of the gloriouspre-Vedic civilization, especially in Mohenjodaro and Harappa, cast some light on the study of this development. Some scholars believe that pre-Vedic teachings and religious practices survived among the lower classes of the Hindu society and was gradually transmitted to other classes. These pre-Vedic beliefs mingled with the Vedic religion and finally brought forth the Yoga school and Śaivism. Therefore, in later Hinduism, we can see several Śaiva sects with their specific beliefs and practices.