بررسي و نقد «ترجمه چونان تنها راه انديشيدن براي ما»

Critique of “translation as the only way of thinking for us”

مراد فرهادپور سال‌ هاست نظري را طرح كرده است كه طرف ‌داراني دارد و، بنا به آن، تفكر ما ناگزير همان ترجمه يا از سنخ ترجمه است: از ديد ايشان با دو گونه ترجمه رو به ‌روييم: ترجمه به ‌معناي عام و ترجمه به ‌معناي خاص. وي در مقدمۀ كتاب عقل افسرده و سپس در مقاله‌ اي مفصل در جلد دوم كتاب پاره‌هاي فكر (فلسفه و سياست) نظر خود را توضيح داده و آن را توجيه كرده است. نوشتۀ پيش رو هم نقد آن نظر و هم فهم ديگري از نظريۀ هرمنيوتيك عام گادامر و نيز روان ‌كاوي فهم لاكان است و به ‌واسطۀ فهم يا تفسيري ديگرگون از اين دو نظريه نظر فرهادپور را نقد مي ‌كند؛ او فهم را ترجمه مي ‌فهمد. نظر فرهادپور بر فهمي نافلسفي و سطحي از هرمنيوتيك گادامر استوار است كه در اين مقاله آن را روشن و نقد خواهيم كرد.

Morad Farhadpour have been considering thinking as translating in modern Iran situation. He has proposed two meaning of translation: translation in general and in specific. He has explicated identity of thought and translation in his two papers by which I try to criticize the identity mentioned above. My critique is based upon his superficial and erroneous understanding of Gadamer’s Hermeneutics which I delineate and criticize it.