در غياب نقدادبي و زبانِ آن: نگاهي به چرايي غياب نقد ادبي و زبان نقد در گفتمان ادبي پيشامدرن

In absence of literary criticism and it's language (A study on absence of literary criticism reason in premodern literary discource)

نقد ادبي و زبان بايستۀ آن حتي به فرض حضور آن در ادبيات گذشتۀ ايران، سابقۀ چنداني ندارد چرا كه زبانِ رايج و هنجار گفتمان پيشامدرن زبان مدح/هجو بوده است؛ نويسندگان و شاعران اين دوره به تناوب گاه زبان مدح را به كار گرفته اند، گاه نيز از زبان هجو استفاده كرده اند. اما با فرا رسيدن مشروطيت و استقرار گفتمان مدرن، به تدريج زبان مدح/هجو جاي خود را به زبان نقد داده، زبان نقد زبانِ هنجار گفتمان ادبي مدرن مي شود. چرايي چنين تغييري را بايد در تغيير گفتمان و پيش فرض هاي آن جست وجو كرد؛ زبان مدح/هجو تنها در گفتماني به زبان هنجار تبديل مي شود كه پيش فرض آن نظامي سلسله مراتبي (هرمي) باشد اما نقد ادبي و زبان نقد محصول گفتمان مدرن است؛ گفتماني كه پيش فرض آن برابري است. تنها در چنين گفتماني است كه امكان تحقّق نقد ادبي و زبان آن وجود دارد.

Literary criticism and it's necessary language doesn't have enough precedence in Persian literary history, because the popular language in premodern discourse was the "praise/ dispraise language". The writers and poets in this era usually used praise language and sometimes used dispraise language. But when parliamentary established in modern discourse, this language replaced by criticism language gradually and criticism language changed to usual language in modern discourse. The reason of this change must be researched in change of discourse and it's presupposithon. The praise/ dispraise language can be a usual language in a unequality structure, but criticism language is the result of a modern discourse that it's presupposithon is equality and just in this discourse the literary criticism and it's language can be and raise.