رابطه ي شيوه هاي فرزندپروري، دينداري و هوش هيجاني با آمادگي به اعتياد در دانش آموزان دبيرستاني

هدف اين پژوهش بررسي رابطه‌ي بين شيوه‌هاي فرزندپروري سهل‌گير، مستبد و قاطع، هوش هيجاني و دينداري با آمادگي به اعتياد در دانش‌آموزان دبيرستان‌هاي شهر اهواز بود. روش‌ كار: نمونه‌ي اين پژوهش همبستگي شامل 262 نفر از دانش‌آموزان دبيرستان‌هاي شهر اهواز مي‌باشد كه به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. ابزار اين پژوهش شامل پرسش‌نامه‌ي شيوه‌هاي فرزندپروري بامريند، مقياس دينداري آرين، هوش هيجاني شاته و مقياس آمادگي به اعتياد زرگر مي‌باشد. داده‌ها با آمار توصيفي و تحليل رگرسيون، تحليل شدند. يافته‌ ها: نتايج نشان داد كه بين شيوه‌هاي فرزندپروري سهل‌گير، مستبد و قاطع، هوش هيجاني و دينداري با آمادگي فعال به اعتياد و بين روش مستبد، دينداري و هوش هيجاني با آمادگي منفعل براي اعتياد، ، رابطه‌ي معني‌دار وجود دارد (0/001=P). هم‌چنين بين روش سهل‌گير و قاطع با آمادگي منفعل براي اعتياد، ارتباطي مشاهده نشد. تجزيه و تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد كه از بين متغيرهاي پژوهش به ترتيب دينداري، روش سهل‌گير، هوش هيجاني، روش مستبد و روش قاطع، پيش‌بيني‌كننده‌هاي معني‌داري براي آمادگي فعال براي اعتياد مي‌باشند و حدود 39 درصد از واريانس آن را تبيين مي‌كند. به علاوه، روش مستبد و دينداري، پيش‌بيني‌كننده‌ها‌ي معني‌داري براي آمادگي منفعل براي اعتياد مي‌باشند و حدود 11 درصد از واريانس آن را تبيين مي‌كند. نتيجه‌ گيري: به نظر مي‌رسد كهشيوه‌ي فرزندپروري قاطع، دينداري و هوش هيجاني در كاهش آمادگي‌ به اعتياد در دانش‌آموزان، موثر است.