اثربخشي معنويت درماني گروهي برخودمراقبتي و ابعاد آن در زنان مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه و هدف: ديابت يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي مزمن و همچنين بزرگ ترين مشكل بهداشتي در همه كشورها است. مهم‌ترين راهبرد كنترل بيماري‌هاي مزمن، رفتارهاي مراقبت از خود است؛ بنابراين مهم است كه فرد، مركز كنترل و تصميم‌گيري در درمان روزمره بيماري خود باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسي اثربخشي معنويت درماني گروهي بر خود مراقبتي و ابعاد آن در زنان مبتلا به ديابت نوع دو انجام گرفته است. مواد و روش ها: طرح پژوهش شبه تجربي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه آزمايش و گواه است. از بين زنان مبتلا به ديابت نوع دو كه در شبكه بهداشت و درمان شهرستان اقليد پرونده داشتند، 30 نفر به صورت تصادفي انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15 نفر) جايگزين گرديدند. در پيش‌آزمون، پرسشنامه خودمراقبتي ديابت توبرت و گلاسكو (2000) توسط شركت‌كنندگان تكميل شد. سپس مداخله با روش معنويت درماني گروهي به مدت 10 جلسه 90 دقيقه اي بر روي گروه آزمايش اجرا شد. براي تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS ويرايش 19 استفاده شد. نتايج: تحليل كوواريانس چند متغيره (MANCOVA) نشان داد كه اثر متغير مستقل بر روي متغير وابسته قابل ملاحظه و در سطح (001/0 > p) معنادار بوده است و معنويت درماني برخودمراقبتي بيماران ديابتي تاثير گذاشته است. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج، معنويت درماني گروهي در بيماران ديابتي مي‌تواند ميزان خودمراقبتي و ابعاد آن را ارتقا دهد. بنابراين از اين روش مي‌توان براي درمان و كاهش پيامدهاي روحي و جسمي ديابت استفاده كرد.

Background and Objective: Diabetes is one of the most common chronic illnesses and also the biggest health problem in all countries. The most important strategy for controlling chronic diseases is self-care behaviors. Therefore, it is important for anyone with this problem to be at the centre of control and decision making in the daily treatment of their illness. The aim of this study was to determine the effects of spirituality group therapy on self-care and its dimensions in women with type 2 diabetes. Materials and Methods: The design of this research was quasi-experimental with pre- and post-test and experimental and control groups. Among women with type 2 diabetes being recorded in health network of Eghlid, 30 subjects were randomly selected and assigned into two groups of experimental and control (15 per group). In the pre-test, Toobert & Glasgow self-care questionnaires (2000) were completed by the participants and blood samples were taken from all the subjects. The intervention group spirituality therapy was performed for 10 90-minute sessions in the experimental group. SPSS software (version 19) was used for data analysis. Results: Multivariate analysis of covariance (MANCOVA) showed that the effect of the independent variable on the dependent variable was significant (p < 0/001) and spirituality therapy affected the self-care diabetes. Conclusion: According to our results, group spirituality therapy in patients with diabetes could promote the self-care and its dimensions. Therefore, this method could be used to treat diabetes and reduce the physical and psychological consequences.