نهادگرايي در توسعه و چرايي سقوط نظام پهلوي

INSTITUTIONALISM IN DEVELOPMENT an‎d THE CAUSE OF THE FALL OF PAHLAVI

سقوط حكومت پهلوي دوم از زواياي مختلف و در چارچوب نظريه‌هاي گوناگون بررسي شده است. از جملۀ رويكردها در اين زمينه، رابطۀ ميان فرايند توسعه در اين دوره و سقوط اين حكومت است. مقالۀ حاضر در پي آن است كه نقش فرايند نوسازي در سقوط سلسلۀ پهلوي را از منظري متفاوت بررسي كند. دليل اين تفاوت استفاده از رويكرد نهادگرايي جديد است. بدين ترتيب سؤال اين مقاله از اين قرار است: سقوط سلسلۀ پهلوي از منظر نظريۀ نهادگرايي چگونه قابل تبيين است؟ در پاسخ به اين پرسش اين فرضيه آزمون مي‌شود: فقدان وجود برنامۀ ملي و تداوم استبداد (سركوب نهادهاي مدني) علت اصلي سقوط حكومت پهلوي بود. فرضيۀ گفته‌شده در سه نقطۀ عطف مهم عصر پهلوي دوم، يعني تأسيس سازمان برنامه، اصلاحات ارضي در ايران و گراني نفت و رويه‌هاي توسعه‌اي پس از آن به بحث گذاشته مي‌شود.

The fall of the Pahlavi has been investigated from different angles and in the context of various theories. From among the approaches in this context is the relationship between the process of development in this period and the fall of this regime. This article seeks to that role in the modernization process with a different approach to examine the collapse of the Pahlavi dynasty. The reason for this difference is the use of New Institutional Approach. So, the question in this article is as follows: How can the fall of the Pahlavi dynasty from the perspective of Institutional theory, be explained? In response to this question, this hypothesis is put to the test: The absence of a national program and the continuation of tyranny (the repression of civil society) was the main reason for the fall of the Pahlavi regime. The aforementioned hypothesis will be discussed in three important milestones of Pahlavi II namely, the establishment of Planning Organization, Land Reform in Iran and the Oil High-Cost and Developmental Approaches.