قصه شناسي تطبيقي با رويكرد كهن الگويي

خاستگاه جمعي و عميق قص ه­ها سبب ايجاد شباه ت­هاي شگفت ­انگيز در ميان قصه هاي ملل مختلف شده ­است. در كنار ديدگاه ­هايي كه درباره خصلت آموزشي قصه و ارتباط آن با دوران بلوغ و مسائل جنسي مطرح است، ديدگاه­ هاي ديگر نيز بر ارتباط قصه با الگوهاي جمعي و اساطيري تاكيد دارند. براين اساس، قصه دربردارنده حركت دروني انسان براي رسيدن به انسجام و يكپارچگي است و روند آن بر ارتباط بين خودآگاه و ناخودآگاه متمركز شده ­است. براي رسيدن به كمال، خودآگاه بايد بتواند زبان رمزي ناخودآگاه را تفسير كند. قهرمان قصه كسي است كه به اين ارتباط دروني تحقق ­­بخشد. او قهرمان دنياي درون است و به دنبال مركز وجود خود از نيروهايي ياري­ مي گيرد كه همگي دروني هستند. قهرمان قصه سفر اساطيري خود را با گسست از روزمرگي و تكرار آغاز مي­ كند و در انتها به شناختي متفاوت از خود، هستي و توانمندي­ هايش مي­ رسد. قصه­ شناسي تطبيقي با رويكرد روان­شناسانه نشان­ دهنده ميراث مشترك بشر فارغ از زمان و مكان است. فرافكني مراحل فرايند فرديت و خصيصه مشتركِ ناخودآگاه جمعي، الگوي يكساني را در قصه­ ها ايجاد كرده ­است. اگرچه فرهنگ­هاي گوناگون بستري متنوع براي افسانه ­ها و قصه ­ها شمرده ­مي ­شوند؛ اما در ژر ف­ساخت قصه، دل­ مشغولي ِواحدي منعكس ­مي ­شود و پايان همه به يك نقطه ختم ­مي ­شود.