نقش ويژگي هاي روايتي در افزايش ظرفيت هاي نمايشي طومار جامع نقالان

هفت لشكر ازجمله نمونه هاي طومار جامع نقالان در عهد قاجار است كه نقالي گمنام در سال 1292ق آن را كتابت كرده است. هفت لشكر در اصل نام يكي از نبرد- روايت هاي مشهور نقالي است كه از روي شهرت و رواج به يكي از طومارهاي جامع نقالان نيز گفته شده است. جنبه روايي متن عامل پيوستگي ادبيات و نمايش است. تقليد حالات و حركات اشخاص به وسيله راوي، متن را به سمت داستان گويي نمايشي رهنمون مي سازد. در اين ميان دخل و تصرف هاي ذهني- ساختاري نقال در متن طومار، علاوه بر تبيين جايگاه روايت گري او، شگردهاي روايتي خاصي را درجهت افزايش توان نمايشي اثر فراهم ساخته است. در مقاله حاضر ويژگي هاي روايي طومار جامع نقالان بر اساس نظريه ژراژ ژنت و تاثير آن در جهت دهي به ظرفيت نمايشي اثر، بررسي شده است. براين اساس، ساختمان روايت در روايت در كنار شيوه هاي روايتي چون نظم و وجه يا حالت به شكل گذشته نگر و آينده نگر، شكل دهي كانون روايت و رابطه كانون با راوي داناي كل ازجمله ويژگي هاي روايي اثر مورد بحث است كه جهت دهي نمايشي متن را نيز فراهم ساخته است.