تحليل نشانه- معناشناختي دروغ: لغزندگي نظام آيكونيك زبان در قصه هاي عامه

براي تبيين چگونگي شكل گيري دروغ از ديدگاه نشانه- معناشناختي ابتدا به تعريف آيكون و كاركرد آن در حوزه گفتمان مي پردازيم. در اين رابطه نشان خواهيم داد اگرچه آيكون به معناي بيشترين ميزان شباهت بين يك چيز و بازنمون آن است؛ ولي همواره امكان ايجاد فاصله بين اين دو وجود دارد كه مي تواند از صفر تا بي نهايت در نوسان باشد. اين فاصله سبب مي شود تا چيزي با عنوان توهم و سپس دروغ در زبان شكل گيرد. بر اين اساس، آيكون مي تواند از كم- آيكون تا بيش- آيكون در نوسان باشد. با توجه به اين توضيحات، دروغ امري نشانه اي است كه در آن آيكون قدرت انطباق خود را با موضوعي كه قرار است بازنمون آن باشد، از دست داده است. نگارندگان در اين جستار به بررسي علل و عوامل كاستي و يا نيستي انطباق در فرايند نشانه- معناشناختي خواهند پرداخت. هدف اصلي اين مقاله با تكيه بر رويكرد نشانه- معناشناختي و فرايند آيكونيك، كشف علل سرپيچي نشانه اي و سقوط انطباق آيكونيك و نوسان پذيري آن است. فرضيه اصلي تحقيق اين است كه دخالت فرايند حسي- ادراكي و هيجانات عاطفي به عنوان امري فعال در كنش هاي انساني سبب تغيير دريافت ما و جابه جايي زاويه ديد مي گردند و به همين دليل مانع از لنگراندازي آيكون به عنوان نشانه تطبيق يافته با موضوع و زمانيت و مكانيت آن مي شوند كه نتيجه آن مي تواند دروغ گفتماني باشد.