نقش ارتباطات ميان فرهنگي در تصميم كشورها به تنش‌زدايي

تنش‌زدايي يكي از رويكردهاي مورد توجه در سياست خارجي است كه به خصوص از دهه هفتاد ميلادي مورد اقبال قرار گرفت. اگرچه شايد چنين به نظر برسد كه نقش اصلي در تصميم كشورها به تنش‌زدايي توسط رهبران و سياست‌مداران گرفته مي‌شود، اما مردم نيز مي‌توانند در اتخاذ و پيگيري اين سياست نقش داشته باشند. هنگامي كه افراد تصور و ادراك خود را نسبت به يك كشور تغيير مي‌دهند شرايط را براي تصميم رهبران جهت تغيير رويكرد نسبت به كشور مورد نظر فراهم مي‌كنند؛ چراكه تصميمات رهبران متاثر از افكار عمومي در جامعه است. لذا مي‌توان گفت تنش‌زدايي ميان كشورها به دو صورت امكان‌پذير است. در يك حالت تنش‌زدايي ميان رهبران و طبقه حاكمه دو كشور صورت مي‌گيرد كه مي‌توان از آن با عنوان «تنش‌زدايي از بالا» نام برد و حالت دوم كه ابتدا تنش‌زدايي ميان مردم دو كشور صورت مي‌گيرد و سپس به رهبران القاء مي‌شود كه مي‌توان آن را «تنش‌زدايي از پايين» نام نهاد. اين پژوهش با تبيين اين موضوع ادعا مي‌كند مهم‌ترين عامل تاثيرگذار در تغيير ديدگاه و ادراك مردم يك كشور نسبت به ديگري (تنش‌زدايي از پايين)، ارتباطات ميان فرهنگي است كه با افزايش آگاهي و شناخت ملت‌ها از يكديگر و رفع سوءتفاهمات احتمالي، زمينه را براي مشروعيت تصميم دولت‌ها به تنش‌زدايي با «ديگري» فراهم مي‌كند. روش اين پژوهش توصيفي- تحليلي و گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه‌اي است.