بررسي مفاهيم مشابه با تجري در قانون مجازات اسلامي و رابطه تجري با حالت خطرناك

اين مقاله به بررسي و مقايسه تجري و مصاديق جزايي آن با موضوع حالت خطرناك درجرم‌شناسي پرداخته و ضمن بيان مفاهيم مرتبط با اين واژه‌ها، رابطه اين دو مفهوم را مورد بررسي قرار مي‌دهد، درباره حكم تجري سه نظريه وجود دارد، يكي قول به تحريم نظر آخوند خراساني است كه معتقداست نفس جرات بر مولي حرام ومستحق مجازات است دوم، قول به عدم تحريم نظر شيخ انصاري است كه عقيده دارد فقط قبح فاعلي دارد. سوم، قول به تفصيل، نظر صاحب فصول است. مهم‌ترين مصاديق متجري در مقررات حقوقي، مرتكبان جرائم ناقص مانند شروع به جرم، جرم عقيم و جرم محال هستند. از آنجا كه معيار جرم‌شناسي در واكنش عليه مجرمان، ميزان خطرناكي آنان است كه ناظر به آينده بوده و به ميزان خسارت وارد شده در گذشته توجه چنداني ندارد لذا خطر چنين افرادي را بيش از مرتكبان جرائم تام مي‌داند؛ زيرا اين‌گونه افراد در تحقق نيت مجرمانه خود موفق نبوده حال آنكه سوء سريرت وجرأت خود بر ارتكاب جرم را به منصه ظهور رسانده‌اند. با توجه به اينكه قانون‌گذار ايران در قوانين فعلي، واكنش عليه انواع متجري را نپذيرفته، لذا اين تحقيق با الهام از ديدگاه فقها و اصوليين و طرح ديدگاه‌هاي جرم‌شناسي، در صدد است ضرورت واكنش مقتضي عليه متجريان داراي حالت خطرناك را اثبات نمايد.