ايران و تداوم ناتوازنيِ جهاني

آيا به راستي جهان در آستانه يك توازن جديد قوا مي‌باشد؟ دوران نك‌قطبي چه مدت دوام خواهد يافت؟ چرا به رغم فاصله فزاينده ميان قدرت ايالات متحده و ديگر كشورهاي بزرگ يك ائتلاف براي مقابله با اين عدم تعادل قوا ايجاد نمي‌گردد؟ برتري فعلي آمريكا ساير كشورها را نگران ساخته و انگيزه ملايمي را براي توازن‌طلبي ايجاد كرده است. اين در حالي است كه موقعيت ممتاز آمريكا، طي دهه‌ي پاياني قرن بيستم، موجب شد تا اين كشور به جزء اجتناب‌ناپذير ثبات بين‌الملللي تبديل شود. در ضمن شيوه رويكرد آمريكا به مسائل جهاني سبب گرديد تا تحت عنوان عمليات حفظ صلح، تعهدات نظامي دائمي براي كشور ايجاد شود. (عمليات هوايي آمريكا به كوزوو مؤيد نظراتي بود كه در مورد هژموني غير قابل كنترل اين كشور ابراز مي‌شد). چشم‌انداز آينده تحولات بين‌المللي، بيانگر نوعي دوگانگي در ديدگاهه صاحب‌نظران روابط بين‌الملل در مورد قدرت آمريكاست. گروهي بر استمرار نظامي مبتني بر چنين تمركز قدرتي تأكيد دارند و برخي ديگر از صاحب‌نظران به توازن قوا در سيستم فعلي مي‌پردازند. يكي از كارشناسان مسائل بين‌المللي، معتقد است «مي‌توان شاهد بود كه تمايل به تعديل قدرت آمريكا از هم اكنون آغاز شده است اما هنوز دورنماي توازن كامل مشاهده نمي‌شود». آيا به راستي وجود برخي ويژگي‌هاي نظام بين‌الملل توانسته به كلي منطق توازن قوا را برهم زده و آن را حذف كند و يا اينكه انگيزه‌هاي توازن قوا به چشم مي‌خورد؟ و سرانجام اينكه در سيستم جهاني امروز معناي واقعي توازن چيست؟