رابطه بين "حمايت اجتماعي" و "تاب‌آوري" در بين بيماران مبتلا به سرطان

امروزه هرچندمردم مدتطولاني‌تريبا بيماريسرطانزندگيمي‌كنند، امانگراني‌ها دربارهمشكلاتافرادمبتلا بهسرطانوخانواده‌هايشاندرحال افزايشاست. در اين زمينه، نتايج تحقيقات متعدد حاكي از آن است كه دسترسي به حمايت‌هاي اجتماعي براي افراد مبتلا به سرطان بر سازگاري و مقاومت‌شان در برابر اين بيماري اثر مي‌گذارد. بر اين اساس، در تحقيق حاضر با روش پيمايشي و با استفاده از ابزار پرسشنامه، به بررسي رابطه بين حمايت اجتماعي با تاب‌آوري در بين بيماران مبتلا به سرطان پرداخته شد. جامعه آماري اين تحقيق شامل افراد بخش بيماري‌هاي خوني بيمارستان امام رضا (ع) آجا است كه از تاريخ 15/10/93 لغايت تاريخ 30/11/93 در اين بيمارستان بستري بوده يا جهت درمان سرپايي مراجعه نموده‌اند. تعداد اين بيماران 100 نفر بوده، كه با استفاده از جدول مورگان تعداد 80 نفر به‌عنوان نمونه و بر اساس شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 18) انجام گرديد و براي آزمون فرضيه‌ها نيز از آزمون‌هاي ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي چند متغيره استفاده شد. يافته‌ها حاكي از آن است كه بين حمايت اجتماعي و تاب‌آوري رابطه معناداري وجود دارد. نتايج آزمون تحليل رگرسيون نشان مي‌دهد كه، ميزان همبستگيحمايت اجتماعي و تاب‌آوري برابر با 0.66 مي‌باشد و همچنين، ضريب تعيين (0.43R2=) در معادله رگرسيوني تأييد مي‌كند كهحمايت اجتماعي قادر به ‌پيش‌بيني 43 درصداز واريانس تاب‌آوري در بين افراد مبتلا به سرطان مي‌باشد. بدين ترتيب،مي‌توان اذعان داشت كه، با وجود شرايط سخت جسماني كه افراد مبتلا به سرطان با آن مواجه هستند، مي‌توان با فراهم كردن حمايت‌هاي اجتماعي مناسب در جهت تقويت ميزان تاب‌آوري در اين بيماران گام برداشت و در نهايت، انتظار داشت كه توان سازگاري و كنار آمدن با بيماري سرطان در مبتلايان به اين بيماري نيز افزايش يابد.