روابط خارجي ايران و آمريكا در آستانه انقلاب اسلامي(بررسي مسائل و پيامدها)

Iran and the US relation on the verge of Islamic Revolution

بررسي روابط خارجي ايران و آمريكا نشان مي‌دهد، حضور مداخله­جويانه اين كشور در امور داخلي ايران پس از كودتاي 28 مرداد 1332 و با حمايت همه جانبه از شاه ايران آغاز شده است. از اين پس ايران به عنوان يك كشور مهم منطقه خاورميانه و به عنوان پايگاهي مطمئن براي تأمين منافع اقتصادي ايالات متحده روز به روز اهميّت بيشتري يافت و تا بدانجا پيش رفت كه رؤساي جمهور آن كشور شاه ايران را بهترين متحّد خويش در منطقه مي‌دانستند. در دهه 1970 ميلادي با روي كار آمد نيكسون در آمريكا مناسبات دو كشور بيشتر از پيش گسترش يافته و نقش ژاندارمي منطقه خليج فارس به شاه ايران واگذار شد. با سپري شدن دوران جمهوري خواهان و آغاز رياست جمهوري كارتر از حزب دموكرات ترديدهاي جدّي در حمايت از رژيم ديكتاتوري ايران بوجود آمد و نهايتاً شاه ايران را در موقعيتي متزلزل قرار داد و زمينه سقوط وي را فراهم نمود.

The study of Iran and the US relation showe that interventionist presence of the US in Iran started with 28^thMordad coup with full support for Pahlavi II. Iran turned to an important country in the middle east to protect the US interest in the region. Iran was considered one of the best allies by the US presidents. Iran was assigned the role of the Police in the region. With democratic President, Carter, taking power, there were serious doubt to support Shah in Iran. This weakened Shah's position and finally leading to his fall.