توافقنامه پاريس: محور جديد همكاري در منطقه خليج فارس

Paris Agreement: The New Axis of Cooperation in the Persian Gulf Region

مهمترين توافقات جهاني تغييرات اقليمي شامل كنوانسيون تغييرات آب و هوايي، پروتكل كيوتو و توافقنامه پاريس هر يك به نحوي كشورهاي صادر كننده انرژي را تحت تاثير تعهدات كاهش انتشار گازهاي گلخانه اي قرار داده است. در اين ميان كنوانسيون تغييرات آب و هوايي و پروتكل كيوتو كه بر مبناي رژيم تمايزگرا شكل گرفته، با مسئول شناختن كشورهاي توسعه يافته در انتشار بيش از حد گازهاي گلخانه اي تعهدات عمده كاهش انتشار را متوجه اين گروه از كشورها نموده است. هم اكنون توافقنامه پاريس در محيط متمايز حقوقي، مذاكراتي، سياسي و اقتصاد انرژي شكل گرفته و تمامي اعضاء را در قالب رژيم پايبندي متعهد به كاهش انتشار گازهاي گلخانه اي خود از طريق ارائه NDC اقدامات معين مليمي نمايد. فرضيه مقاله پيش رو اين است كهفرآيندهاي جديد بين المللي مرتبط با تغييرات آب و هوا به لحاظ الزامات فزاينده در زمينه كاهش انتشار گازهاي گلخانه اي به ويژه با منشا سوخت هاي فسيلي بر منافع كشورهاي صادر كننده انرژي در جهان تاثيرگذارمي باشد. سوال اصلي اين پژوهش امكان يا امتناع تشكيل يك بلوك مذاكراتي جديد ذيل توافقنامه پاريس در بين كشورهاي صادر كننده انرژي در خليج فارس با لحاظ فرضيه مذكور است. نتيجه تحقيق، با بكارگيري روش مطالعات تطبيقي و كتابخانه اي، نشان مي دهد كه سازوكارهاي مندرج در توافقنامه از جمله اقدامات ملي معين، حفظ پوشش گياهي، سازگاري، مديريت ضرر و زيان، فن آوري جذب و ذخيره كربنو كاهش انتشار گازهاي گلخانه اي از منابع مشخص از جمله چاه هاي نفت، زمينه را براي ارتقاي همكاري بين اين گروه از كشورها فراهم و ايجاد بلوك مذاكراتي بر اساس منافع مشترك در صورت تفوق بر موانع سياسي و رقابت هاي ژئوپلتيك راامكان پذير مي سازد.

The most important global climate change agreements، including the Climate Change Convention، the Kyoto Protocol and the Paris Agreement، have put energy-exporting countries under different regimes to reduce greenhouse gas emissions. UNCCC and the Kyoto Protocol، which is based on a differentiated regime، has accounted for this group of countries with the responsibility of developing countries for the excessive emission of greenhouse gases has made major commitments to reduce emissions to this group of countries. The Paris Agreement is now shaping itself in a distinct legal، negotiating، political and energy economy environment، and all members in the context of the adherence regime، are committed to reducing their greenhouse gas emissions through the provision of National Determine Contributions. The hypothesis of this article is that the new international climate change-related processes are increasingly influencing the interests of energy-exporting countries in terms of increasing greenhouse gas emission reductions، especially from fossil fuels. The main question of this study is the possibility or refusal to form a new negotiation block under the Paris Agreement among energy exporting countries in the Persian Gulf، in accordance with the above mentioned hypothesis. The results of the study، using the comparative and library study’s methodology، show that the mechanisms included in the agreement، including National Determine Contributions، conserving vegetation، adaptations، managing losses، carbon capture and storage technologies and reducing greenhouse gas emissions from certain sources such as "oil wells" will provide a platform for enhancing cooperation between this group of countries and allow the creation of a bloc on the basis of common interests if it overcomes political mistrust and geopolitical competition among major oil producers in the region.