بررسي انسجام در گفتمان روايتي كودكان طبيعي تك زبانه فارسي زبان

Investigation of Cohesion in the Oral Narratives of Normal Monolingual Persian-Speaking children

در پژوهش حاضر، در چارچوب نظريه انسجام هليدي و حسن (1976) ميزان تسلط كودكان تك زبانه فارسي زبان بر حروف ربط و ارجاع ضميري به عنوان دو نوع از ابزارهاي انسجامي مورد بررسي قرار گرفته است. به اين منظور، 80 كودك در چهار رده سني 3، 5، 7 و 9 سال از 2 مهدكودك و 4 مدرسه ابتدايي در تهران انتخاب شدند و با يك گروه 20 نفره از آزمودني هاي بزرگسال به عنوان گروه كنترل مورد مقايسه قرار گرفتند. به منظور بررسي عملكرد اين كودكان در استفاده از اين ابزارهاي انسجامي، دو آزمون توليد داستان با استفاده از دو كتاب مصور كودك اجرا گرديد. با در نظرگرفتن رشد انسجام دستوري، داستان هاي آن ها برحسب كاربرد اين دو ابزار انسجامي مورد بررسي و مقايسه قرار گرفت. يافته هاي پژوهش نشان داد كه كودكان 3 ساله از راهبرد اسمي استفاده كردند و براي ايجاد انسجام در داستان از حروف ربط زماني استفاده كردند. كودكان 5 ساله از تعداد بيشتري حروف ربط زماني استفاده كردند. داستان هاي روايت شده توسط آن ها با استفاده از راهبرد فاعل موضوعي از سازماندهي برخوردار بود. از 7 سالگي به بعد داستان هاي روايت شده آزمودني ها پيچيده تر شدند و تنوع حروف ربط به طور معناداري افزايش يافت. كودكان از نشانگرهاي زباني مختلفي (راهبرد پيش مرجعي كامل) براي سازماندهي داستان به صورت يك واحد زباني كل استفاده كردند. آن ها از ضماير براي حفظ ارجاع استفاده كردند و همزمان با آن نيز تلاش كردند از ارجاعات واضح و بدون ابهام براي اشاره به شخصيت هاي داستان استفاده كنند و براي اين كار از صورت هاي اسمي جهت تعويض ارجاع استفاده كردند.

In the present study, monolingual Persian-speaking children's mastery of conjunctives and pronominalization as two cohesive devices are investigated within the theoretical framework of cohesion by Halliday and Hassan (1976). To this aim, 80 children in four age groups of 3, 5, 7, 9 were selected from 2 kindergartens and 4 elementary schools in Tehran and were compared with a group of 20 adults as a control group. To investigate the performance of children in the use of these cohesive devices, two narrative production tests in the form of picture story books were administered. The findings of the present study indicated showed that three year old children used a nominal strategy and used temporal conjunctions to create cohesion in stories. Five year old children used a large amount of temporal conjunctions. Their stories were organized properly with the use of thematic-subject strategy. From seven years old onwards, children's narratives became more complex and the variety of connectives increases significantly. Children make use of differential linguistic markers (full anaphoric strategy) to structure their narratives as linguistic whole. They use pronouns to maintain referent and at the same time, they tried to provide clear and unambiguous reference to characters in the story by using nominal form to switch referents.