ساخت الحاقي: توصيف و پيامدهاي نظري

pplicative Construction: A Description and Theoretical Implications

از منظر توصيفي، فرايند الحاق به فرايندي نحوي- ساختواژي اطلاق مي شود كه در آن يك حرف اضافه با پيوستن به فعل موضوع جديدي را به ساختار موضوعي فعل اضافه مي كند و يا اينكه يك موضوع غيرمستقيم را به موضوع مستقيم فعل بدل مي كند. موضوع الحاقي غالباً داراي يكي از نقش هاي معنايي بهره ور، ابزار، مكان و يا جهت مي باشد. در پژوهش هاي زبانشناسي توصيفي/نظري، شناسايي، توصيف و تحليل اين فرايند و ساخت هاي مشتق از آن در زبان هاي ايراني مورد غفلت قرار گرفته است و لذا اين پژوهش نخستين گام جدي در راستاي معرفي و بررسي اين ساخت در يكي از زبان هاي ايراني، كردي كلهري، مي باشد. به طور مشخص، در اين مقاله، ساخت الحاقي در زبان كردي كلهري با تكيه بر جنبه هاي توصيفي و نظري آن مورد كنكاش قرار مي گيرد و از اين رهگذر ملاك هاي تشخيص اين ساخت و تحليل ساز و كارهاي نحوي دخيل در اشتقاق آن در انگاره زايشي كمينه گرا معرفي مي گردند.

Application, descriptively speaking, is a grammatical term used to refer to a morphosyntactic process which affects the argument structure of a verb through either the introduction of a new argument to the argument structure of the verb or the promotion of an indirect argument with an oblique status to a direct argument status. Description, and let alone analysis, of application and the ensuing applicative constructions in Iranian languages have largely failed to draw the attention of researchers working on these languages; accordingly, the current research represents the first serious attempt to study application and the applicative constructions in an Iranian language, that is Kalhuri Kurdish. To be more specific, this papers aims at introducing a set of descriptive tools to characterize the applicative construction and at elaborating on the theoretical dimensions and implications of such constructions in the light of empirical findings from Kalhuri Kurdish. As such, the current research is setting a preliminary basis for further exploration of the properties of such constructions in Iranian languages.