كليدواژه :
سهراب سپهري , نقد پديدارشناختي , روي آورد , فرماليسم پديدارشناختي , پديدارشناسي
چكيده فارسي :
اشعار سهراب سپهري از رازناكترين و پيچيده ترين آثار ادبيات نوين فارسي است. اين پژوهش نشان مي دهد كه سپهري در چند دفتر آخر عميقاً تحت تاثير ديدگاه هاي پديدارشناختي قرار داشته شخصيت فكري، محتوا، زبان و سبك شعر او نيز دچار دگرگوني فراگير شده بود. بسياري از توصيه هاي نظري او همخوان با آموزه ها و آراي پديدارشناسان بويژه ادموند هوسرل (1859- 1938) است. حضور قاطع «من» متفكر شاعر در تعريف پديده ها و ارائه ي گزاره ها، ابراز ترديد در آموزه هاي عرفي، سنتي و علمي، به تعليق درآوردن پيشفرض ها و رجوع به عين اشياء، تاكيد بر فهم وادراك پديده ها، بازتعريف پديده هاي مادي و انتزاعي، عادت گريزي، داشتن نگاه چند بعدي و توصيه به كشف و بعد پنهان پديده ها،تعليق دلالت واژگان، ارائه ي صورتگرايي متفاوت و تحولات بنيادگرايانه در محور همنشيني و جانشيني زبان و نيز ماهيت متفاوت «تنهايي» در پنج دفتر اخير شعر سهراب سپهري از نشانه هاي رويكرد پديدارشناختي اوست. پژوهش نشان ميدهد وجود پربسامد و گاه هنجارشكنانه ي كلماتي مانند سفر، عبور، معني، يعني، آگاهي، تجربه، فهم، ادراك، بُعد، جهت، سمت، ضلع، پشت و مواردي از اين دست در اشعار اخير سپهري در شبكه ي نشانه شناختي پديدارشناسي قرار مي گيرد.
چكيده لاتين :
Sohrab Sepehri’s poems are of the most enigmatic literary works in the modern Persian poetry. The present research indicates that Sepehri was seriously under the influence of phenomenological views in his last works which pervasively transformed his characteristics of thought and his poetry content, language and style. There are many similarities between his ideas and thoughts with those of many Phenomenologists, especially Edmund Husserl’s. The great presence of the poet’s thoughtful “I” (Ego) in defining the phenomena and propositions, expressing doubt in traditional and scientific teachings, Suspending presuppositions and referring to the origin of objects, emphasizing on perception and comprehension of the phenomena, redefining concrete and abstract phenomena, breaking the habits, having a multi dimensional view, and recommending to discover latent dimensions of the phenomena, suspending the indication of words, presenting a different formalism and fundamentalist changes in syntagmatic and paradigmatic axis of the language as well as contemplating the different nature of “solitude” in his last five works are of the signs of Sepehri’s phenomenological approach. In fact, expressions such as meaning, intuition, experience, journey, passing, awareness, perception, comprehension, direction, dimension, etc. in a great collocation in Sepehri’s poems lie in the network of semiotics of phenomenology.
