كليدواژه :
شادمانگي , رباعي , خيام , مولوي , نظامي , شرفنامه
چكيده فارسي :
در عصري كه تراكم جمعيت، رشد صنعت و توسعه ي تكنولوژي، به نحو چشمگيري از تفرج و انبساط بشر كاسته و تنش هاي عصبي، فشارهاي مختلفي را بر او تحميل نموده و بيش از پيش موجبات افسردگي و فرسودگي او را فراهم كرده است، بررسي و تحليل مقوله ي شادمانگي و معرفي عوامل افزايش آن از منظر شاعران ايراني، از موضوعاتي است كه مي تواند به ترويج و تعميق شاد زيستي و خوشباشي و شادمانگي روحي بشر كمك كند. البته ذهن و زبان شاعران ايراني در دوره هاي مختلف، واژه ي شادي و مترادفات و عوامل ايجاد آن را رواجي تمام داده است كه در اين مقاله به اختصار به آن اشارت رفته است اما آنچه به طور خاص مورد تحليل اين مقاله است عوامل مشترك شادمانگي از منظر سه شاعري است كه پرداختن به آن به دليل اختلاف مبنايي در فكر و انديشه ي آنان، به ظاهر متناسب نمي نمايد، چرا كه خيام به معني خاص عارف نيست و مولانا صد درصد عارف است و نظامي با مولوي- هرچند كمتر از خيام- متفاوت است و ليكن از آنجا كه هر سه شاعر از معدود بزرگاني اند كه ساحت بسياري از معتقدات عمومي را شكسته و خارج از دسته بندي هاي هاي مشربي، با پويايي راي و فكر و نظر و با معرفتي به معناي اعم به مسايل مهم، اساسي و والاي انساني پرداخته اند؛ نگارنده تا حد مقدور فارغ از مُهري كه به عنوان حكيم يا عارف بر پيشاني هر يك خورده است به بررسي و تحليل عواملي كه در اين سه منظومه ي متلاقي ديده است خواهد پرداخت و به روش تحليل مقايسه اي عوامل مشترك شادمانگي را در شعر خيام، مولوي و نظامي جستجو خواهد كرد.
چكيده لاتين :
In an age when advances in technology and industry and increasing in population have significantly reduced human's pleasure and happiness and imposed various stresses and pressures, which all in turn have caused high rate of depression, investigating and analyzing the concept of happiness and introducing its reasons in the views of Iranian's poets can help to spread and deepen happy life, joy and mental contentment.
Although, language and mind of Iranian poets have, in various ages, propagated the word “happiness” and its synonyms, which are briefly discussed here, the present paper focuses on the common reasons for happiness from the viewpoints of three Iranian poets who had completely different thinking fundamentals. Khayyam is not considered a real mystic, while Molavi is true mystic and Nezami is really different from Molavi, but not so much from Khayyam. Since all of them are among the few prominent persons who have broken the limits of ordinary beliefs and by dynamic opinions and thoughts and complete understanding, have discussed main humanity problems, the author, regardless of the signet of sage or mystic on forehead of each of them, has analyzed the similar points in their works. Enjoying comparative analysis, the common factors of happiness are investigated in the poems of Khayyam, Molavi and Nezami.
