كليدواژه :
مرثيه , نزار قباني , احمد شاملو , ادبيات تطبيقي
چكيده فارسي :
بررسي مرثيه به عنوان يكي از اصيل ترين اغراض شعري در شعر شاعراني چون نزار قباني عاشقانه سراي معاصر دنياي عرب و همچنين احمد شاملو به عنوان شاعر معاصر فارسي زبان كه هر كدام سرآغاز حركت بزرگ شعري در زبان عربي و فارسي بوده اند از اهميت شاياني برخوردار است. با بررسي مراثي نزار قباني در مي يابيم كه شاعر در زمينه مراثي فردي واجتماعي خود به مواردي همچون مرثيه اعضاي خانواده ، جنگ اعراب با اسرائيل،اشاره به مكان ها وشهرهايي چون بيروت و فلسطين و مبارزان و فدائيان اشاره دارد حال آنكه در مراثي شاملو شعري براي اعضاي خانواده سروده نشده وبه جاي پرداخت به اين نوع مرثيه ،بيشتر به رثاي چهره هاي اجتماعي وسياسي همچون فروغ فرخزاد،جلال آل احمد،وارطان،مرتضي كيوان واحمد زيبَرُم پرداخته است.علاوه بر اين در ساختار زباني ،هر دو شاعر از زباني سهل ممتنع در مراثي خود سود جسته اند. با اين تفاوت كه قباني به آن چه كه به زبان و انديشه ي روزمره معروف است نزديك مي شود حال آن كه زبان و انديشه ي شاملو در مراثي داراي ابعاد و تاملات گاه فلسفي است.در تخيل نيز قباني بيشتر در سطح حركت مي كند ،حال آن كه تخيل شاملو مرزهاي معمول را مي شكند وآن سوي لايه هاي زبان سير مي كند.
چكيده لاتين :
The elegy as one of the oldest genres of poetry in the poems of Nazar Ghabbani, Arab, contemporary, romantic poet and Ahmad Shamlu, Iranian contemporary poet, who were both the origins of great poetic movements in Persian and Arabic, is a remarkable subject. Considering the elegies of Nazar Ghabbani and Ahmad Shamlu, it has been concluded that Nazar Ghabbani in his personal and social elegies, has pointed out subjects such as sorrow for the loss of his family members, war of Arabs against Israel, places such as Beirut and Palestine as well as warriors and martyrs, on the other hand, Shamlu has not mentioned his family members in his elegies, instead, he has pointed out the social and political sublimes such as Forough Farrokhzad, Jalal Al-e- Ahmad, Vartan and Ahmad Zibaram. Additionally, regarding language structure, both poets have used a simple language in their elegies. The difference is that Ghabbani in his poems tries to be close to what is known as the daily language but Shamlu's language and thoughts in his elegies have many dimensions and sometimes they are philosophical. Also, from the imagination point of view, Ghabbani's attitude is superficial while Shamlu's breaks the common boundaries and travels beyond layers of language.
