هارموني رنگ سفيد در شعر عنترۃ بن شداد

Harmony of white color in the poems of Antara Ibn Shadad

رنگ، گستره وسيعي از محيط پيرامون انسانها را فراگرفته است؛ به طوري كه همه چيز داراي رنگ خاص خود است و انسانها در طول تاريخ با اين عنصر جدايي ناپذير در تعامل بوده اند و گاهي هم از آن براي بيان مقاصد خاصي استفاده مي كرده اند. شاعران نيز با توجه به مكان و زادگاهشان، كم و بيش با رنگ سر و كار داشته و آن را در شعر خود منعكس نموده اند. شاعران دوره پيش از اسلام هم از اين قاعده مستثني نبوده و به طور عادي و طبيعي با انواع رنگ ها در تعامل بوده اند. عنتره بن شداد، شاعر عفت پيشه اين دوره هم، از رنگ سفيد هم در بُعد مثبت و هم منفي استفاده كرده و رنگ سفيد را به عنوان ابزاري براي رهايي از عقده حقارت، نماد پاكي، رمز خوش يمني، و نماد اخلاق نيك به كاربرده است. مقاله حاضر بر آن است تا به روش توصيفي - تحليلي دلالتهاي معنايي رنگ سفيد در ديوان عنتره بن شداد را مشخص سازد و نشان دهد كه چگونه شاعر از ابعاد منفي و مثبت آن در جهت اثبات شخصيت خويش و رهايي از عقد حقارت استفاده كرده است.

Color has spread over a wide range of human environment, in a way that everything has a special color and human beings have interacted with these inseparable elements throughout history and sometimes it has been used to express specific purposes. Regarding their place of birth, poets have used colors in their poems, more or less, and they have been reflected them in their poems. Pre-Islamic poets are no exception and naturally had to interact with a variety of colors. The virtuous poet of this era, Antara Ibn Shadad, also has used white color both in positive and negative dimensions and applied it as a tool to get rid of inferiority complex, as the symbol of purity, token of luck and the symbol of good ethics. In this article, it has been attempted to analyze white color in Ibn Shadad’s poems, determine its implications and demonstrate the way the poet has used its positive and negative dimensions to release himself from the humility complex.