راهبرد «اتحاد پيراموني» رژيم صهيونيستي و نظريه موازنه تهديد در روابط بين الملل

The Zionist Regime Strategy of 'Alliance of Periphery' and Theory of Balance of Threat in International Relations

اعلام تاسيس رژيم صهيونيستي در 14 مي 1948، واكنش و مخالفت شديد كشورهاي عربي را در پي داشت و اتحاد اعراب و آغاز جنگ هاي اعراب و اسرائيل امنيت و بقاي اين رژيم تازه تاسيس را مورد تهديد جدي قرار داد. اين وضعيت، سبب شد رژيم صهيونيستي براي خروج از انزوا و مقابله با اعراب، اقدامات و راهبردهاي متفاوتي را درپيش بگيرد. شدت يابي بحران بين اعراب و رژيم صهيونيستي بعد از به قدرت رسيدن عبدالناصر، جنگ 1956 سوئز و وحدت سوريه و مصر، امنيت اين رژيم را بيش از پيش كاهش داد. ديويد بن گوريون نخست وزير وقت اين رژيم (1963ـ1955)، راهبردي تحت عنوان «اتحاد پيراموني» كه بر اتحاد و برقراري روابط با كشورهاي مسلمان غيرعرب نظير: ايران، تركيه و اتيوپي مبتني بود را طراحي و در اولويت سياست خارجي خود قرار داد. اين پژوهش در پي بررسي علل و اهداف اتخاذ راهبرد اتحاد پيراموني براساس تئوري« موازنه تهديدِ» استفن والت كه يكي از نظريه هاي روابط بين الملل است، مي باشد و درصدد پاسخ به اين سئوال اصلي است كه چرا رژيم صهيونيستي راهبرد اتحاد پيراموني را به عنوان مبنا و اساس حفظ امنيت و بقاي خود برگزيده است؟

To tackle its dilemma of isolation and encounter the Arab states in its immediate neighborhood, the Zionist Regime has adopted different strategies since its inception in 1948. Some early developments in the region such as taking the power in Egypt by Nasser, the 1956 Suez war and Egypt-Syria unification, deteriorated the crisis between Arabs and the Zionist regime and diminished further its sense of security. In response to this predicament, David Ben-Gurion introduced a foreign policy strategy named ‘the alliance of periphery’ based on friendship with non-Arab Muslim countries including Iran, Turkey and Ethiopia. The present article aims to study the rationale behind adoption of this strategy by the Zionist regime based on Stephen Walt’s theory of ‘balance of threat’ in international relations.