بررسي تطبيقي رمان حاجي باباي اصفهاني جيمز موريه و يكي بود يكي نبودجمالزاده ، با تكيه برشرق شناسي ادوارد سعيد

A Comparative Study of the Novel “the Adventures of Hajji Baba of Ispahan” and “Once Upon a Time” Based on Edward Saeid’s

مقاله حاضر به بررسي تطبيقي رمان «حاجي باباي اصفهاني» ومجموعه «يكي بود يكي نبود» با تكيه بر ديدگاه هاي ادوارد سعيد كه شامل گفتمان هاي مركز مدارانه شرق شناسي وتقابل هاي استعاري آن است، مي پردازد. رمان «حاجي باباي اصفهاني» و مجموعه «يكي بود يكي نبود» با تاسي از گفتمان هاي يك سويه و مركز مدارانه شرق شناسي، توصيفي به ظاهر واقعي از پديده هاي اجتماعي، سياسي، فرهنگي ارائه مي دهند و با ناديده گرفتن نقاط مثبت زندگي ايرانيان و با بي توجهي به شان وتمدن تاريخي ايرانيان، در توصيفات بدبينانه خود از شخصيت هاي ايراني تصاوير باور پذيري ازخلق وخوي مردم ايراني وشرقي ارائه مي دهند. در واقع اين دواثرازنظرشگردهاي روايت، ديدگاه هاي خاصي از واقعيت را به نمايش مي گذارندكه ازلحاظ محتوا، ذهنيت و بافت،گرايش شديدي به گفتمان هاي منفي انگارانه و كل نگرانه شرق شناسي دارد. نقدسياست، فرهنگ، اجتماع و به طور مشخص اخلاق ايراني، مهمترين مضاميني است كه در محتواي اين دو كتاب جلوه گر شده است. سبك و تفكر محوري در هر دو كتاب به يك نحو است و روش ها و نمودهايي كه براي تحقير شرقي ها به طور عام و ايراني ها به طور خاص استفاده شده با نظام بندي خاصي كه متاثر از روايت هاي شرق شناسانه است، ارائه شده است.

The present article is a comparative study of the Adventures of Hajji Baba of Ispahan and Once Upon a Time Based on Edward Saeid’s views, which consist of center-oriented discourses of orientalism and its metaphoric contrasts. The novel the Adventures of Hajji Baba of Ispahan and the short story collection Once upon a time following the unidirectional and center-oriented discourses of orientalism present an apparently realistic description of social, political, and cultural phenomena and by ignoring the positive aspects of Iranians’ life and disregarding the dignity and the ancient civilization of Iranians, present believable images of the ethics of people in Iran and the East, in their pessimistic descriptions of Iranian characters . In fact, these two works show special views of reality in terms of narrative techniques, which have strong tendency towards the negative and holistic discourses of orientalism in terms of content, thought, and context. . The main themes of these works include the critique of politics, culture, society and in particular the Iranian ethics. Also, both works share the same style and main thought, and the methods and symbols which have been used to marginalize the eastern people in general and the Iranians in particular have been provided in a special system influenced by the orientalist narratives.