پديد آورندگان :
حسيني پاكدهي، عليرضا دانشگاه علامه طباطبائي - گروه علوم ارتباطات و رسانه , نقيب السادات، رضا دانشگاه علامه طباطبائي - گروه علوم ارتباطات و رسانه , گودرزي، محسن دانشگاه علامه طباطبائي
كليدواژه :
بازنمايي دين , سينماي ايران , سينماي ديني و مذهبي , دين رسانه اي شده , ايرانِ پس از انقلاب
چكيده فارسي :
اين پژوهش به دنبال بررسي نحوه بازنمايي ابعاد پنج گانه اعتقادي، عاطفي، رفتاري، دانشي و پيامدي دين در سينماي پس از انقلاب، زمينه هاي اجتماعي مقولات بازنمايي شده و رابطه سينماي ديني پس از انقلاب با مقوله دين رسانه اي شده است. براي اين منظور فيلم هايي كه بيشترين نزديكي را با تعريف حداكثري سينماي ديني و مذهبي داشته اند از دهه هاي مختلف با نظر صاحبنظران اين حوزه انتخاب شدند. فيلم هاي «توبه نصوح» و «افق» از دهه 60، «از كرخه تا راين» و «به رنگ خدا» از دهه 70، «خيلي دور-خيلي نزديك» و «طلا و مس» از دهه 80 و فيلم «شيار 143» از نيمه اول دهه 90 انتخاب شدند. روش شناسي اين پژوهش تحليل محتواي كيفي با رويكرد نشانه شناسي امبرتو اكو است. رمزگان هاي ده گانه اكو شامل ادراكي، شناسايي، انتقالي، لحن، تصويري، شمايل انگاشتي، ذوق و احساس، نظريه بيان، سبك شناختي و ناخودآگاه در صحنه هاي اصلي و فرعي فيلم ها بررسي و مقولات مختلف ديني استخراج شد. از جمله نتايج اين پژوهش عبارتست از: اهميت ويژه ابعاد «رفتاري» و «دانشي» دين در فيلم هاي بررسي شده دهه هاي مختلف، عميق تر شدن دغدغه هاي سينماي ديني در سال هاي پس از دهه 60، سياسي نبودن فيلم هاي بررسي شده دهه 80 عليرغم سيطره سياست بر نظامات اجتماعي ايران و همسويي كامل فيلم ها با روندهاي ديني جامعه در همه دهه ها.
چكيده لاتين :
This paper is focused on how different aspects of religion including faith
emotion, behavior, knowledge and end result have been represented in
after-revolutionary Iranian movies. We also, addressed the relations of
these aspects to the relevant social contexts and mediated religion. We
selected seven after-revolutionary movies, characterized by a satisfactory
definition of a religious cinema. The selected movies are included “Tobeh
Nosuh”, and “Ofogh” of 60’s, “From Karkheh to Rhein”, and “The color
of paradise” of 70’s, “So far-So close” and “Gold and Copper” of 80’s
and finally “Track 143” of 90’s. The methodology of this research is a
qualitative content analysis using Umberto Eco’s semiology. We applied
Eco’s codes including perceptive codes, codes of recognition, codes of
transmission, tonal codes, iconic codes, iconographic codes, codes of
taste and sensibility, rhetorical codes, stylistic codes and codes of the
unconscious in different primary and secondary scenes of the movies under
study. Our findings indicate that the above mentioned movies are mainly
focused on behavior and knowledge aspects of religion. Furthermore, we
found that Iranian movies can be characterized by religious concern after
60’s and being non-political in 80’s, despite the domination of political
.climate in the mentioned decade
