كليدواژه :
جامعه شناسي , انقلاب اسلامي , شعر , گفتمان , تحليل
چكيده فارسي :
پس از پيروزي انقلاب اسلامي، تحولات گسترده ي سياسي، فرهنگي و اجتماعي در ايران، منجر به شكل گيري گفتمان هاي مختلف شد. هدف از اين پژوهش، بررسي جامعه شناختي اين تحولات در دو سال آغازين پس از انقلاب و چگونگي انعكاس آنها در شعر مقطع زماني مذكور است. بر اساس ديدگاه هاي سياسي- اجتماعي، اين گفتمان ها را مي توان به سه دسته ي كلي 1- ليبرال- دموكرات 2- ماركسيستي و سوسياليستي و 3- اسلامگرا و مكتبي تقسيم كرد. اگرچه شباهتهايي نظير ستايش انقلاب و امام(ره)، نكوهش نظام پهلوي، يادكرد شهدا، اميد به آينده و ...در اشعار اين گفتمان ها وجود دارد؛ اما تفاوتهايي نيز به چشم مي خورد. به عنوان مثال در گفتمان ليبرال- دموكرات، بيشتر از نمادهاي ملي و ميهني استفاده مي شود و از امام خميني(ره) به عنوان رهبرجنبش ملي ياد مي شود. اما در گفتمان ماركسيستي و سوسياليستي، بيشتر مسائلي نظير معيشت مردم، فقر و تبعيض بيان مي شود و از امام(ره) به عنوان رهبر خلق ياد مي شود. . ضمن اينكه در گفتمان اسلامگرا و مكتبي نيز بيشتر به مسائلي نظير انديشه هاي ديني و مذهبي، غرب ستيزي، مبارزه با اشرافي گري، تضعيف نمادهاي ملي و... پرداخته مي شود و از امام(ره) به عنوان رهبري عرفاني و آسماني ياد مي شود.
چكيده لاتين :
After the Islamic Revolution of 1979 some political, cultural and social
changes brought about different discourses in Iran. The aim of this paper is
to investigate the mentioned sociological developments in the early years
after the revolution and indicate how they are reflected in the poetry of the
period under study. Based on a sociological orientation, these discourses
can be divided into “liberal-democratic”, Marxist –socialist, and religiousideological.
Although there are some similarities between the three groups
such as praising revolution and Imam Khomeini, blaming the Pahlavi
dynasty, praising martyrs, and hopeful future in poetry of the followers of
the mentioned groups, there are also differences. For instance, in the liberal
discourse, national and patriotic symbols are used, and Imam Khomeini is
acknowledged as a national leader. In the Marxist-socialist discourse, the
issues of livelihoods, poverty and discrimination are emphasized, while
Imam Khomeini is identified as the leader of people. Finally, “religiousideological”
discourse can be characterized as advocating religious
thoughts, confrontation with the West, denying aristocracy, undermining
national symbols and Imam Khomeini is introduced as a mystical and
.spiritual leade
