مدل سازي تأثير راهبردهاي انگيزشي بر پيشرفت تحصيلي دانشجويان آموزش از دور

اين پژوهش به منظور بررسي اثرات مستقيم و غير مستقيم مؤلفههاي انگيزشي بر پيشرفت تحصيلي دانشجويان سيستم آموزش از دور انجام گرفت. جامعۀ آماري اين پژوهش را دانشجويان ترم سوم و بالاتر دانشگاه پيام نور در نيمسال دوم سال تحصيلي 89 - 1388 تشكيل ميداد كه در سراسر كشور درمقاطع كارشناسي، كارشناسي ارشد و دكترا در رشته هاي مختلف مشغول تحصيل بودند. روش نمونه گيري از نوع خوشه اي چند مرحله اي بود.حجم نمونه بر اساس جدول كرجسي مورگان، با در نظر گرفتن خطاي 05 و خوشه اي بودن α = 0/ بود.روش نمونه گيري برابر 476 نفر محاسبه شد كه به ترتيب از دانشگاه پيام نور استان تهران، استان گيلان و استان اردبيل، 283 نفر معادل 59 درصد ، 118 نفر معادل 25 درصد و 75 نفر معادل 16 درصد انتخاب شدند. روش پژوهش از نوع مطالعات توصيفي همبستگي بود. براي جمع آوري داده ها، بخشي از پرسشنامه راهبردهاي ساختۀ پينتريچ، اسميت، گارسيا، و مككيچي مربوط به مقياس انگيزش (MSLQ) انگيزش براي يادگيري 0 محاسبه شد. همچنين نتايج تحليل / استفاده شد. پايايي پرسشنامه در اين مطالعه با روش آلفاي كرونباخ برابر 86 عاملي تأييدي نشان داد كه بارهاي عاملي گويههاي پرسشنامه در تبيين مؤلفه ها از نظر آماري معنادار هستند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه مدل پژوهش، 56 درصد واريانس پيشرفت تحصيلي را تبيين ميكند. بالاترين پس از آن بين ؛(P < 0/01 ،t = 14/5 ،β = 0/96) ضريب مسير بين خودكارامدي و جهت گيري دروني هدف ( به دست آمد. اما ضريب مسير (P < 0/01 ،t = 8/3 ،β = 0/ اضطراب امتحان و جهتگيري بيروني هدف (78 /P > 0/05 ،t = - 0/41 ،β = - 0)معنادار نبود.