تأثير به كار گيري متون شنيداري بر مهارت گفتاري زبان آموزان ايراني زبان انگليسي

The Effect of Using Audio Texts on Iranian EFL Learners’ Listening Comprehension Ability

پژوهش حاضر به بررسي تاثير به كارگيري متون شنيداري (شفاهي) بر مهارت گفتاري زبان آموزان ايراني زبان انگليسي مي پردازد. روش پژوهش از نوع شبه تجربي و طرح پيش آزمون - پس آزمون است. جامعه آماري اين پژوهش شامل 150 دانشجوي مترجمي زبان انگليسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد تنكابن مي باشد. نمونه آماري پژوهش شامل 60 ترجمه آموز كارشناسي مترجمي زبان انگليسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد تنكابن مي باشد كه از طريق آزمون تعيين سطح OPT و به صورت تصادفي انتخاب و در آزمايش شركت كردند و به دو گروه آزمايشي و گواه تقسيم گرديدند. سپس پيش آزمون مهارت گفتاري از هر دو گروه به عمل آمد و به دنبال آن هر دو گروه در معرض 10 جلسه تدريس مهارت گفتاري با استفاده از متون شفاهي (گروه آزمايشي) و بدون استفاده از متون شفاهي (گروه گواه) قرار گرفتند. پس از آن از هر دو گروه پس آزمون مهارت گفتاري به عمل آمد. ابزار پژوهش حاضر، پرسشنامه تعيين سطح آكسفورد بود كه از روايي و پايايي مناسبي برخوردار بود. داده هاي به دست آمده با توجه بر آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و آمار استنباطي (آزمون تي، تحليل كوواريانس و ضريب همبستگي پيرسون) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند و نتايج نشان داد كه مهارت گفتاري ترجمه آموزان در اثر به كارگيري متون شفاهي ارتقا مي يابد.

The present study aimed to investigate the effect of using audio texts as a classroom activity in teaching English speaking skill on Iranian EFL learners’ speaking ability. The questions this study tried to answer were 1) whether using audio texts might enhance a more acceptable speaking performance in Iranian learners of English at university level, and 2) whether there was a difference between the means of the experimental (treated) group and the control (placebo) group of the study. To answer the questions, 60 junior undergraduate translator trainees participated in the experiment of the study. They were randomly selected from among a population of translator trainees via an OPT test score of at least one standard deviation below the mean. They were then divided into two groups of 30 and were randomly assigned to an experimental and a control group. A pretest of English speaking was administered to both groups, then, they were taught speaking for 10 sessions but with different methodologies: the experimental group received a treatment of audio texts while the control group received a placebo. A posttest of speaking was then administered to both groups. The data of the study were analysed using the t-test to indicate the groups mean difference, and the degree of progress from the pretest to the posttest of the study in the experimental group was indicated by calculating the ANCOVA coefficient. The results indicated that the Iranian EFL learners in the experimental group received higher speaking score after being treated with 10 sessions of audio texts.