تحليلي بر نقش مؤلفه هاي زيست محيطي در كيفيت زندگي شهروندان (مطالعه موردي: منطقه 7 شهر اهواز)

شهر اهواز به عنوان هفتمين كلانشهر ايران، با مسائل زيست محيطي بسياري مانند آلودگي هوا، تكميل نبودن سيستم دفع فاضلاب شهري، آلودگي رودخانه كارون و ... گريبانگير است. با توجه به چالش مطرح شده، هدف پژوهش حاضر، تحليلي بر نقش مؤلفه هاي زيست محيطي در كيفيت زندگي شهروندان در منطقه 7 شهر اهواز مي باشد. در اين پژوهش از روش توصيفي- تحليلي بهره گرفته شده است و داده ها و اطلاعات مورد نياز نيز به دو روش كتابخانه اي و پيمايشي جمع آوري گرديد. در روش پيمايشي از ابزار پرسشنامه استفاده شده است. براي تجزيه و تحليل اطلاعات، از نرم افزار SPSS استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه مؤلفه هاي آلودگي هوا، آلودگي صوتي، آلودگي پسماند، آلودگي آب، آلودگي بو، آلودگي خاك و آلودگي بصري، بيشترين تا كمترين تأثير را در كيفيت زندگي شهروندان محدوده مورد مطالعه داشته اند. همچنين بين مؤلفه هاي مذكور و رضايتمندي و كيفيت زندگي شهروندان، رابطه خطي مثبت و معنادار وجود دارد. به طور كلي بررسي وضعيت ساختار محيط زيست شهر اهواز نشان از ناكارامدي مديريت محيط زيست شهري(مديريت پراكنده با استراتژي هاي متفاوت و نبود مديريت يكپارچه محيط زيست) در اين شهر است و نيازمند يك برنامه ريزي منسجم(با ديد كل نگر و همه جانبه نگر) و مديريت صحيح زيست محيطي به منظور ارتقاء سطح رضايتمندي و كيفيت زندگي شهروندان اين شهر مي باشد. در ادامه نيز پيشنهادها ارائه گرديده است.