سبك شناسي ساختاري و محتوايي متون تعليمي (اندرزي) فارسي باستان و اوستا

در تمام دوره هاي تاريخي از آغاز تا به امروز، اوضاع اجتماعي و مذهبي، تاثير مستقيم بر شكل گيري ادبيات، سب نگارش و محتواي آن دارد و مهمترين بخش از ادبيات هر سرزمين ك را ادبيات تعليمي آن تشكيل مي دهد و نيز اين اندرزها هستند كه بخش گسترده اي از ادبيات تعليمي هر دوره را به خود اختصاص مي دهند و گاهي نويسندگان، آن را نه براي خلق يك اثر ادبي بلكه تنها براي آموزش و نصيحت بيان كرده يا نوشته اند. اندرزها با توجه به شرايط اجتماعي و مذهبي هر دوره و با محتوايي مرتبط با اوضاع اجتماعي آن دوره متولد ميشوند و علاوه بر اجراي درست آداب و رسوم دين غالب در هر دوره، شيوه مملكت داري، راستگويي و درست كرداري و در نهايت روش هاي درست زندگي را بصورت مستقيم و يا غير مستقيم مي آموزانند. اندرز به معني وصيت و نصيحت است و اندرزنامه ها در زمره ادبيات شفاهي به شمار ميآيند كه با كمي تغييرات از نسلي به نسل ديگر انتقال يافته اند و تنها با مطالعه شرايط اجتماعي هر دوره و محتوا و سبك نگارش آثار آن دوره، ميتوان تاريخ نگارش آن و حتي سِمت مولف در آن دوره را تشخيص داد. اين پژوهش از نوع توصيفي- تحليلي و بر اساس داده هاي كتابخانه اي است و به بررسي سبك نگارش و محتواي اندرزهاي دوران باستاني يعني اندرزهاي موجود در كتيبه هاي شاهان هخامنشي و كتاب اوستا مي پردازد. از مهمترين يافته هاي اين پژوهش، تاثير مستقيم ايرانِ مقتدر در عصر هخامنشي بر سبك اندرزهاي فارسي باستان و تعاليم و انديشه زردشت بر اندرزهاي اوستايي است.