شناسايي ماهيت نژادي مردم بلوچ از سوي غربيان با اتكا بر مسائل فرهنگي، رويكردها و نقد

زبان بلوچي، يكي از شاخه هاي زبان هاي ايراني است. اين زبان صورت باستاني و قديمي خود را بهتر از ديگر شاخه هاي زبان هاي ايراني حفظ نموده است. باوجوداين، براي دانشمندان غربي اثبات نژاد بلوچ ها به لحاظ آريايي، دراويدي، تركمن و يا عرب بودن آنان امري بغرنج بوده و در خصوص اين مسئله استنتاج هاي قطعي از سوي هر محققي با برخي ترديدها همراه بوده است. اين پژوهش با استفاده از روش تحقيق تاريخي و پژوهش توصيفي-تحليلي بر آن است تا نژاد مردم بلوچ را با اتكا بر برخي نظريات خاصي كه در اين زمينه ارائه شده، مورد واكاوي قرار بدهد. درواقع، هدف پژوهش آن است كه علاوه بر نقل برخي نظريات برجسته، به توصيف و تبيين مسئله مورد نظر پرداخته شود. نتايج پژوهش حاضر نشان خواهد داد هر چند در گذشته بحث مطالعه نژادها، يك مسئله حاد ايدئولوژيك و سياسي پررنگ در غرب بوده؛ اما بايد خطرنشان كرد با توجه به كثرت نظريات ارائه شده در زمينه ماهيت بلوچ ها و عدم وحدت رويه در نوشته هاي غربيان، اين امر درزمينه شناسايي هويت نژادي اين قوم به صورتي بينابين مصداق پيدا مي كند. به عبارتي، ديدگاه هاي مستند علمي، مواضع، جهان بيني ها و يا رويه اي كه طي آن غربيان به بررسي ماهيت اقوامي همچون بلوچ يا غير بلوچ مي پرداختند، نشئت گرفته و برخاسته از متن سياست بود