منشور ملل متحد به‌مثابه قانون اساسي جامعه جهاني

The UN Charter as the Constitution of International Community

عالي‌ترين و بنيادي‌ترين سند در هر نظام متشكل حقوقي قانون اساسي آن است كه بيانگر رئوس اهداف و برنامه‌هاي آن نظام بوده و ساير اسناد حقوقي با تطابق اين سند اساسي تنظيم مي‌گردد. در عرصه تعامل ملت‌ـ‌كشورها، اين سند حقوقي كه از آن به عنوان 'ميثاق مشترك ملت' ياد مي‌شود، پايه و شالوده حقوقي حكومت‌ها را تشكيل مي‌دهد. بر اين اساس اهميت قانون اساسي براي ثبات جوامع حقوقي باعث شد كه به مسئله وجود يا عدم وجود قانون اساسي در نظام حقوقي بين‌المللي پرداخته و در مقاله پيش رو با بيان مختصات و ويژگي‌هاي موجود در قوانين اساسي مصطلح و مقايسه آن با ويژگي‌هاي منشور ملل متحد به عنوان يك معاهده جهاني كه به لحاظ تعداد اعضا و وسعت جغرافيايي جهاني خود و گستره موضوعات منحصر به فرد مي‌باشد، جايگاه منشور ملل متحد را به‌مثابه قانون اساسي در جامعه جهاني مورد تحليل و بررسي قرار دهيم. نتيجه بررسي‌ها بيان‌گر اين نكته است كه منشورملل متحد به دليل فقدان عنصر روح همبستگي در ميان اعضا به‌مثابه قانون اساسي جهاني محسوب نمي‌شود، بلكه به عنوان قانون اساسي سازمان ملل متحد به شمار مي‌رود.

The highest and most fundamental document in every legal system is the constitution which reflects the major goals and concerns of that system. The other legal documents should be in conformity with this basic document. Within the nation-states, this document, known as the common covenant of the nation, is the basis and legal foundation of the state and plays a key role in maintenance of national integrity and stability. The present article examines the characteristics of constitutions and compare them with characteristics of the UN Charter as a global treaty which is a unique one, due to the number of its members and its geographical extension. It also analyzes the role of the UN Charter as a universal legal document which could be considered the constitution of the world community.