سيادت و سادات در عصر قاجار (بررسيِ بودباش، معيشت و كاركردهاي سادات)

(Sadats during the Qajar Period (Habitat, Livelihood and Functions of Sadats

در ميانِ گروه‌هايِ اجتماعيِ جامعة ايران در دورة اسلامي سادات به‌دليلِ انتساب به پيامبرِ اسلام (ص) و ائمة اطهار (ع) و تجلّي در پاره‌اي از عرصه‌هاي فرهنگي، اجتماعي و سياسي جايگاهِ در خورِ اعتنايي داشتند. با عنايت به جايگاهِ تثبيت شدة سادات در جامعة ايران بر اساسِ مؤلفه‌هاي مذكور در پيش از تأسيس حكومت قاجار و ضرورتِ تمسكِ دودمانِ قاجار به سادات براي كسبِ مشروعيتِ ديني در دورة تثبيتِ حكومت‌شان اين گروهِ اجتماعي شبكه‌اي از نقش‌هاي متنوع را برعهده گرفت. پژوهشِ حاضر مي‌كوشد به اين پرسش پاسخ دهد كه، سادات چه جايگاه، كاركرد و مناسباتي در جامعة ايرانِ عصر قاجار داشتند؟ يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه سادات به موازاتِ مناسباتِ گسترده با حاكميت و گروه‌هاي گوناگونِ اجتماعي، گروهي متمايز بودند كه در واحدهايِ اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و سياسي كاركردهاي متنوعي داشتند كه اين كاركردها عمدتاً ناشي از فقدانِ نهادهاي اجتماعي و سياسي در جامعة ايرانِ عصر قاجار بود و همين امر موجبِ به رسميت شناخته شدنِ نقش آفرينيِ آن‌ها از سويِ حاكميت و گروه‌هاي اجتماعي به مثابه نيرويي ميانجي شده بود.

Among the social groups of the Iran society during the Islamic period, Sadats were well placed in a number of cultural, social and political spheres due to their attachments with the Prophet of Islam (PBUH) and Ahlul Bayt. Considering the established status of Sadats in Iran society based on the components mentioned before, the establishment of the Qajar regime and the necessity for the Qajar dynasty to support Sadats to gain religious legitimacy during the period of the establishment of their government, this social group assumed a network of various roles. The present research tries to answer this question: what place, function, and relations did Sadats have in the Qajar era of Iran? The findings of this research showed that Sadats, along with extensive relations with the government and various social groups, were a different group that had various functions in the economic, social, cultural and political units, which were mainly due to the lack of social and political institutions in the Iran society, in the Qajar era. This led to the recognition of their roles as a mediating force by the government and the social groups.