بررسي اثر بخشي آموزش اميد بر سبك هاي اسنادي دانشجويان

The effect of hope teaching Snyder on attributional style of student

هدف پژوهش تعيين اثر بخشي آموزش اميد مبتني بر نظريه اسنايدر بر سبك ها ي اسنادي دانشجويان بود. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي بود كه با نمونه گيري تصادفي 24 نفر در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند و به منظور اندازه گيري سبك هاي اسناد از پرسشنامه سبك اسنادي (ASQ) استفاده شد. داده هاي بدست آمده با آزمون تحليل كواريانس تجزيه و تحليل شد، نتايج نشان داد كه برنامه آموزشي اميد باعث افزايش سبك اسنادي مثبت (دروني– پايدار– كلي) در موقعيت هاي مثبت و كاهش سبك اسنادي منفي (بيروني– ناپايدار– اختصاصي) در موقعيت هاي منفي شده است، پس آموزش اميد مي تواند بر سبك هاي اسنادي موثر باشد، با توجه به استفاده از اين روش آموزشي به منظور تغيير سبك هاي اسنادي منفي به سبك هاي اسنادي مثبت پيشنهاد مي گردد.

This study attempted to investigate the effectiveness of Schneider’s Hope Teaching theory on the attributional style of the students. Students type of attribution styles were investigated using Attributional Style Questionnaire (ASQ). The research was a quasi experimental one with pretest posttest، control group design. Total sample size was 24 and their experimental and control groups was random. The subjects in the experimental group received some courses on Hope during the eight session treatment period. After the required data was gathered، Covariance was used to analyze the data.The results revealed that Hope teaching increases positive attributional style (internal، stable، general) in positive situations Teaching decreases negative attributional style (external، unstable، local) in negative situations.