عوامل موثر بر تجربه شرم در خانواده هاي بيماران با اختلال روان پزشكي: نقش انگ، حساسيت به طرد و ارزيابي شناختي

شرم و انگ حاصل از بيماري به عنوان تجارب هيجاني شايع منفي در خانواده هاي بيماران اسكيزوفرن است كه هم روي سلامت خانواده و هم افزايش احتمال بازگشت مجدد نشانه هاي بيمار اثر گذار است. اما هنوز اطلاعات كمي در خصوص اين كه چرا برخي افراد انگ را استرس زا تر دريافت مي كنند و برخي آن را قابل رويارويي در نظر مي گيرند، وجود دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه ميان متغيرهاي انگ دريافتي، ارزيابي شناختي، حساسيت به طرد و احساس شرم و تعيين پيش بيني كننده هاي احساس شرم انجام شد.اين پژوهش از نوع كمي (پس رويدادي)- همبستگي بود. 150 نفر از خانواده هاي بيماران روانپزشكي با استفاده از نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي تحليل داده ها از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چند گانه استفاده شد. ميان انگ دريافتي با ساير متغيرها رابطه معناداري وجود دارد، اما ارزيابي شناختي با حساسيت به طرد و حساسيت به طرد با شرم دروني رابطه معناداري ندارند. مدل بدست آمده از تحليل رگرسيون بيانگر اين است كه 23% درصد از كل تغييرات شرم دروني توسط انگ دريافتي و ارزيابي شناختي و 23% درصد از تغييرات شرم بيروني توسط انگ دريافتي و حساسيت به طرد تبيين مي گردد. ارزيابي شناختي منفي نسبت به بيماري روانپزشكي مانند در اختيار نداشتن منابعي براي رويارويي با بيماري در ايجاد احساس شرم دروني نقش تعيين كننده اي دارد. حساسيت به طرد به عنوان سبكي كه در آن ديگران به عنوان منبع تهديد تلقي مي گردند، با بيش برآورد كردن قدرت و جايگاه اجتماعي ديگران در جهت تهديد، آسيب زدن و طرد كردن به احساس شرم بيروني دامن مي زند.