عزّت جوئي به مثابه سياست خارجي؛ چارچوبي تئوريك براي تحليل سياست خارجي دولت صفويه

Self-respect as foreign policy; Theoretical framework for analyzing the foreign policy of the Safavieh government

عده‌اي بر اين باورند؛ پس از انقلاب اسلامي، حفظ شان و عزت طلبي در سياست خارجي بر منافع ملي رجحان داشته و از اين رهگذر منافع ملي بعضاً مغفول واقع شده است. اما بايد بيان كرد اين ميزان از توجه به شان و عزّت جويي در ارتباط با بيگانگان مي‌تواند بر گرفته از فرهنگ استراتژيك منزلت طلب ايرانيان باشد. بنابراين، سؤال اصلي پژوهش پيش رو بر اين اساس شكل گرفته است كه آيا مفاهيم ديگري بجز كسب «قدرت» و «امنيّت» همچون« عزت جوئي» قابليّت تبيين سياست خارجي ايران را در دوران صفويه دارد؟ مقالة حاضر در پي اثبات اين فرضيه است كه مي‌توان مفهوم «عزّت طلبي» را به سه مؤلّفۀ «محدوديّت خودخواسته در منازعات»، «اولويّت هويّت» و «منزلت جوئي» تبديل و منازعات دولت صفويه را تبيين كرد.

Some people believe that after the Islamic Revolution، their preservation and self-respect in foreign policy prevail over national interests، and national interests are sometimes overlooked. But it should be said that this level of attention and respect for communication with foreigners can be taken from the strategic culture of the dignified Iranian people. Therefore، the main question of the current research has been formed on the basis of whether other concepts، other than the acquisition of "power" and "security" such as "pride"، have the ability to explain Iran's foreign policy during the Safavid period? The present article seeks to prove the hypothesis that the concept of "self esteem" can be transformed into three components of self-imposed conflict in conflict، "priority of identity" and "dignity"، and explained the conflicts of the Safavid state.