نوسازي و سنت

بحث سنت و تجدد از دل مشغولي هاى اساسى ايران امروز است بى گمان حركت به سمت توسعه اقتصادى، فرهنگى، سياسى و اجتماعى از ضروريات جامعه كنونى ماست. اين حركت با عنصرى قوى و قدرتمند مواجه است كه نه توان ناديده گرفتن آن وجود دارد و نه به شكل موجود پذيرش مرجعيت محض آن مىتواند گرهاى از مشكلات كنونى راباز نمايد. اين عنصر كه هنوز تعريف قابل قبولى از آن ارائه نشده است.، سنت است. راستى سنت چيست؟ و چگونه بايد به آن نگريست؟آيا سنت صرفا مربوط به گذشته است يا حال و آينده را نيز در بر مى گيرد؟ اگر فقط گذشته را شامل مى شود آيا اين همه پرداختن به موضوعى كه تاريخ مصرف آن گذشته است معقول و منطقى است؟ آيا در سنت نكته اى نهفته است كه اين همه پرداختن به آن را توجيه مى كند؟ بى ترديد، سنت حلقه اتصال حال به گذشته است و از آنجا كه حال خود حلقه وصل گذشته به آينده است پس سنت نه تنها مربوط به حال بلكه بخشى از آينده را نيز شامل مى شود لذا بى جهت آن را مبناى تمدن جديد اسلامى محسوب نكرده اند. با اين وصف هر گونه نگرشى به سنت كاملا" موجه است. مقاله حاضر مى كوشد تا به اختصار ضمن اشاره به تاريخچه نوسازى، نگاهى كوتاه و انتقادى به رويكردهايى كه در برخورد با سنت قابل شناسايى است داشته باشند و برخى از پرسش هاى بالا را ايضاح نمايد.