اثربخشي روان درمانگري پويشي كوتاه مدت و دارو درمانگري در بيماران افسرده

پژوهش حاضر، تلاشي در جهت بررسي الگوهاي علت شناختي جسماني، شناختي و روان پويشي و مقايسه تاثير شيوه هاي روان درمانگري پويشي كوتاه مدت و دارودرمانگري بر اختلال افسردگي مهاد است. براي اين منظور، از طرح شبه آزمايشي پيش آزمون و پس آزمون با دو گروه، استفاده شد. براي ارزيابي جنبه هاي جسماني، از آزمايش فرونشاني دگزامتازون و براي ارزيابي جنبه هاي شناختي و روان پويشي، از مقياس نارساكنشي بازخوردها و آزمون رورشاخ استفاده شده است. به اين ترتيب، شيوه هاي درمانگري به منزله متغيرهاي مستقل پژوهش، و نتايج آزمونهاي رورشاخ، مقياس نارساكنشي بازخوردها و آزمايش فرونشاني دگزامتازون، متغيرهاي وابسته بودند. از بين 50 بيمار افسرده، 34 بيمار افسرده مهاد با استفاده از مصاحبه تشخيصي مبتني بر DSM-IV و نتايج مقياس افسردگي بك، انتخاب و بطور تصادفي در دو گروه جاي داده شدند. گروهي از بيماران با روش روان درمانگري پويشي كوتاه مدت و گروه ديگر، با روش دارودرمانگري تحت درمان قرار گرفتند. براي تحليل داده ها، ابتدا نتايج پيش آزمون و پس آزمون هر گروه بطور جداگانه و سپس، نتايج گروهها با استفاده از آزمون t مقايسه شد مقايسه نتايج حاصل از دو روش درمانگري، نشان دهنده تاثير بيشتر روان درمانگري پويشي كوتاه مدت در بهبود نشانه ها و ترميم رواني-اجتماعي و اثربخشي يكسان هر دو روش درمانگري در نتايج آزمايش فرونشاني دگزامتازون و نارساكنش وري بازخوردها بود. همچنين، نتايج پژوهش، مبين تعامل جنبه هاي مختلف جسماني، شناختي و روان پويشي است، به گونه اي كه مداخله در هر بخش، ساير بخش ها را نيز تحت تاثير قرار مي دهد. از زاويه دستيابي به معيارهاي گزينش بيماران مناسب براي هر يك از روشهاي درمانگري، تنها يافته قابل توجه اين است كه روان درمانگري پويشي كوتاه مدت نيز، مانند دارودرمانگري، گزينه درماني مناسب، براي بيماراني است كه نتايج بالايي در آزمايش فرونشاني دگزامتازون دارند.