پديد آورندگان :
شهابي، سعيد دانشگاه علوم پزشكي ايران، تهران - دانشكدهٔ علوم توان بخشي - گروه آموزشي مديريت توان بخشي , كمالي، محمد دانشگاه علوم پزشكي تهران - دانشكدهٔ علوم توان بخشي - گروه آموزشي مديريت توان بخشي , مباركي، حسين دانشگاه علوم پزشكي تهران - دانشكدهٔ علوم توان بخشي - گروه آموزشي مديريت توان بخشي , شفارودي، نرگس دانشگاه علوم پزشكي نهران - دانشكدهٔ علوم توان بخشي - گروه آموزشي كار درماني , سعيدي، حسن دانشگاه علوم پزشكي تهران - دانشكدهٔ علوم توان بخشي - گروه آموزشي ارتوز و پروتز
كليدواژه :
كارآموزي , آموزش باليني , دانشجويان , رشتهٔ ارتوز و پروتز , تجربهٔ زيسته
چكيده فارسي :
هدف: در دوره‌هاي كارآموزي، دانشجو در تعامل با مربي و محيط آموزش باليني، مفاهيم آموخته‌شدهٔ نظري و عملي قبلي را در موقعيت‌هاي واقعي و روي بيماران واقعي به‌كار مي‌بندد؛ لذا هرگونه ضعف در فرآيند آموزش باليني، موجبات ضعف و كاهش كارآيي كارآموزان را در محيط كار واقعي فراهم خواهد كرد. به‌نظر مي‌رسد شكاف نسبتاً عميقي در روند آموزش علمي رشتهٔ ارتوز و پروتز و عملكرد باليني دانشجويان وجود دارد و آموزش‌هاي باليني موجود، توانايي لازم را براي ابراز مهارت باليني به دانشجو نمي‌دهد؛ بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي ديدگاه‌ها و شناخت تجارب دانشجويان رشتهٔ ارتوز و پروتز از دوره‌هاي كارآموزي است.
روش‌بررسي: تحقيق كيفي حاضر با رويكرد تجزيه‌وتحليل محتوايي قراردادي بر دانشجويان سال آخر رشتهٔ ارتوز و پروتز دانشگاه‌هاي علوم‌پزشكي ايران، علوم‌پزشكي اصفهان، علوم بهزيستي و توان‌بخشي و مؤسسهٔ آموزش عالي هلال ايران انجام شد. روش نمونه‌گيري هدفمند با حداكثر تنوع بوده و از مصاحبه در قالب بحث گروهي براي جمع‌آوري اطلاعات استفاده شد. فرآيند جمع‌آوري اطلاعات تا رسيدن به اشباع ادامه داشت. جهت انجام فرآيند تحليل داده از نظريهٔ شي‌يه و شانون بهره گرفته شد. درستي و صحت و دقت تحقيق بر اساس معيارهاي Guba&Lincoln صورت گرفت.
يافته‌ها: پس از تجزيه‌وتحليل داده‌ها و طبقه‌بندي كدها، هفت مضمون «وجود برنامهٔ مدون آموزشي»، «شيوه‌هاي ياددهي و ارزشيابي»، «خصوصيات فردي»، «شيوه‌هاي ارتباطي دانشجو در محيط بالين»، «فضا و امكانات آموزشي»، «سياست‌هاي سازماني» و «رويكردها و رويه‌هاي آموزشي» ايجاد شد. اين هفت مضمون شامل 19 زيرمضمون بود. مشاركت‌كنندگان در طي اين مطالعه به اموري نظير جمعيت زياد گروه‌هاي كارآموزي، تعداد و تنوع كم بيماران مراجعه‌‌كننده، بي‌توجهي گروه آموزشي به دوره‌هاي كارآموزي، بي‌توجهي به سرفصل‌هاي آموزشي، تجربي‌‌كاربودن استادان و استفاده‌نكردن از وسايل و تجهيزات مدرن در ساخت وسايل تأكيد كردند.
نتيجه‌گيري: براساس نتايج پژوهش چنين به‌نظر مي‌رسد كه خصوصيات انساني اهميت ويژه‌اي در آموزش باليني دارند. مداخله درحيطهٔ عناصر انساني در توان گروه‌هاي آموزشي نيست؛ اما شناخت آن‌ها مي‌تواند موجبات بهبودي دوره‌هاي كارآموزي را فراهم آورد. بازنگري در برنامه‌هاي كارآموزي باليني با استفاده از نتايج اين مطالعه مي‌تواند مسير دست‌يابي به اصلاح وضعيت مذكور را به‌دنبال داشته باشد.
چكيده لاتين :
Background & Objective: In clinical education courses, in interaction with the instructor and the clinical education environment, the students
apply theoretical and practical learned concepts in real-world situations to real patients. Therefore, any weakness in the clinical education process
will lead to weakness and reduce the efficiency of trainees. There seems to be a deep gap in the course of academic education in the field of
orthotic and prosthetic and clinical practice of students. In other words, the existing clinical training does not give the ability for students to
express their clinical skills. Therefore, this study aimed to investigate the perspectives and recognition of the experiences of students in the field
of orthotic and prosthetic from the internship period.
Methods: This qualitative research conducted with a contractual content analysis approach on last year students in the field of orthot ic and
prosthetic of Iran University of Medical Sciences, Isfahan University of Medical Sciences, Welfare and Rehabilitation Sciences, and Red
Crescent Institute of Higher Education in Iran. Sampling targeted with the highest diversity. Interviews were used as a group discussion to collect
information. The process of collecting data continued to the saturation point. Shiyan and Shannon's theory was used to carry out the data analysis
process. Accuracy, integrity, and precision of the research based on the criteria put forward by Guba & Lincoln (1985).
Results: After analyzing the data and categorizing the codes, the following themes emerged: a. “the existence of a curriculum”, b. “teaching and
assessment methods”, c. “individual characteristics”, d. “students' communication methods in the clinical environment”, e. “space and
educational facilities”, f. “organizational policies”, h. “educational approaches and procedures”. These themes had 19 subtitles. Participants in
this study emphasized the following points as obstacles to effective education: the high number of internship groups, the number and variety of
patients referred, lack of attention of the training group to the courses, lack of attention to the educational curriculum, the experience of the
professors, lack of use of modern equipment in the construction of tools, Short duration of courses, No use of hospital centers for internship
courses, Absence of a comprehensive guide to the construction of orthoses and prostheses, lack of morning browsing sessions, lack of
independence of trainees in the manufacture of orthoses and prostheses and the provision of services, not clear the position and duties of trainees,
clinical evaluation framework is not clear, lack or low quality of exams before and after the end of internship, anxiety and lack of interest of
students in the field, privatization of orthotic and prosthetic centers, and lack of clinical education space.
Conclusion: Based on the results of the study, it seems that human characteristics are of particular importance in clinical education. Although
intervention in human areas is not in the capacity of educational groups, their recognition can lead to the improvement of apprenticeships.
Providing adequate patient diversity in clinical education sites, increasing the number of practical and clinical courses, greater and more practical
emphasis on better implementation of clinical education headlines and balancing of clinical groups’ size may be helpful to enhance the clinical
experience richness for students. Moreover, it is necessary to review the management and evaluation of clinical education through appropriate
evaluation criteria to improve the clinical education status.
