اثربخشي آموزش حل مسئله اجتماعي بر سازگاري و خودكارآمدي دانش آموزان زورگو

The Effectiveness of Social Problem Solving Training on Adjustment and Self-Efficacy in Bullying Students

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش حل مسئلۀ اجتماعي بر سازگاري و خودكارآمدي دانش آموزان زورگو انجام گرفت. روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را تمامي دانش آموزان زورگو در مدارس شهر پارس‌آباد در سال تحصيلي 94-1393 تشكيل مي‌دادند كه از ميان آن‌ها 32 دانش آموز زورگو با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي، انتخاب شده و به‌طور تصادفي در گروه آزمايش (16 نفر) و گروه كنترل (16 نفر) جايگزين شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از مقياس تجديدنظر شدۀ زورگويي، پرسشنامۀ سازگاري دانش‌آموزان و پرسشنامه خودكارآمدي استفاده شد. گروه آزمايش در 8 جلسه تحت آموزش حل مسئلۀ اجتماعي قرار گرفت و در طي اين جلسات به گروه كنترل هيچ نوع آموزشي داده نشد. داده‌ها با روش آماري كوواريانس چندمتغيري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج تحليل كوواريانس چندمتغيري نشان داد بين دانش آموزان گروه آزمايش و گروه كنترل در سازگاري (تحصيلي، اجتماعي و هيجاني) و خودكارآمدي (تحصيلي، اجتماعي و هيجاني) تفاوت معناداري وجود دارد. به عبارت ديگر ميانگين مولفه هاي سازگاري و خودكارآمدي گروه آزمايش بعد از آموزش حل مسئلۀ اجتماعي افزايش يافته بود. اين نتايج حاكي از آن است كه آموزش حل مسئلۀ اجتماعي مي‌تواند سازگاري و خودكارآمدي دانش‌آموزان زورگو را تعديل كند.

The purpose of this study was to determine the effectiveness of Social Problem solving training on adjustment and self-efficacy of bullying students. The research method was quasi-experimental with pretest-posttest design and a control group. The population included all bullying students in Parsabad city schools during 2015-2016 academic year. By using random multi-step cluster randomization, 32 students were selected and randomly assigned to the experimental group (16 individuals) and control group (16 individuals). Revised scale Olwis bullying, students adjustment questionnaire and self-efficacy scale was used to collect the data. The experimental group had received 8 session of social problem Solving Training and during these meetings, no teaching was given to the control group. The data were analyzed by multivariate covariance. The results of multivariate analysis of covariance showed that there is a significant difference among bullying students in the experimental and control group in adjustment (academic, social and emotional) and self-efficacy (academic, social and emotional). In other words, is different average components adjustment and self-efficacy experimental group after learning social problem solving training. These results indicate that social problem solving training can modify the adjustment and self-efficacy in bully students.