روش شناسي موردكاوانه در اخلاق كاربردي

Case Studies Methodology in Applied Ethics

روش‌شناسي در اخلاق كاربردي به معناي روش‌ توجيه و حلِ مسائل اخلاقي است. سه روش عمده در اين عرصه به رقابت با يك‌ديگر برخاسته‌اند: روش نخست، قياس‌گرايي است كه بر اهميت نظريه‌هاي اخلاقي و به‌كار بستن آن‌ها در توجيه مسائل اخلاقي تأكيد دارد و به اصطلاح متضمن نگاه از بالا به پايين است. دوم، استقراء‌گرايي است كه رويكردي جزئي‌نگر و ضد‌ نظريه دارد و به‌اصطلاح طرفدار نگاه از پايين به بالا است. سوم، اصل‌گرايي است كه با نگاهي اعتدالي به كاربرد نظريه‌هاي كلان اخلاقي در مقام عمل، سعي‌ مي‌كند تا با ضرب دو نگاه از بالا به پايين و از پايين به بالا، به راه‌حلّي منسجم دست يابد. موضوع بحث در اين مقاله به روش دوم، يعني استقراء‌گرايي مربوط مي‌شود. اين روش در جايي كه داوري‌ها را نمي‌توان به‌سادگي تحت هنجارهاي كلّي قرار ‌داد، بر تصميم‌گيري عملي دربارۀ مورد‌هاي جزئي متمركز مي‌شود. طرفداران اين روش شكل‌هاي گوناگوني از استقراء را به رسميت شناخته‌اند كه ‌‌مهم‌ترين و جامع‌ترين آن‌ها عبارتند از: موردكاوي يا مطالعۀ اوضاع و احوال خاص، اخلاق داستاني و برخي تقرير‌هاي فضيلت‌گرايي اخلاقي. اين مقاله به بحث و بررسي موردكاوي اختصاص يافته و مي‌كوشد تا نقاط قوّت و ضعف اين رويكرد روشي را نشان دهد.

In Applied Ethics, methodology refers to the method of justification and solution of moral issues. There are three main methods in this area that have risen in contrast to one another: the first method is syllogism which emphasizes the importance of moral theories and their application in justifying moral issues and employs an ascending view; the second method is inductivism which has a particularistic and anti-theory approach and supports a descending view; the third method is principalism, which tries to strike a balance between the two views while maintaining a moderate view towards the application of the major moral theories in practice, and in this way find a cohesive solution. The topic of discussion in this paper is the second method i.e. inductivism. This method focuses on practical decisions regarding particular cases where the verdict cannot simply be put under general norms. The advocates of this method have formally recognized various forms of induction, the most important and comprehensive of which are as follows: case study or a study of particular circumstances and states, narrative ethics and some expositions of virtue ethics. This article is dedicated to the discussion and study of dedicated case study and tries to show the pros and cons of this approach clearly.