بررسي تاثير آموزش خانواده محور بر ميزان اميدواري بيماران مبتلا به نارسايي قلبي

Effect of Family-centered Education on Hope in Patients with Heart Failure

سابقه و هدف: نارسايي قلبي يك بيماري ناتوان‌كننده موثر بر تمام جنبه‌هاي زندگي است. از آن‌جايي‌كه اين بيماري، مزمن و غير قابل درمان مي باشد، ممكن است به علت كاهش توانايي‌ها، احساس نااميدي را داشته باشند. لذا هدف از اين مطالعه، تعيين تاثير آموزش خانواده محور بر ميزان اميدواري بيماران مبتلا به نارسايي قلبي مي‌باشد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه به صورت كارآزمايي تصادفي شاهدار مي‌باشد. 110 بيمار مبتلا به نارسايي قلبي با روش نمونه گيري در دسترس به دو گروه تخصيص تصادفي شدند. گروه شاهد، مراقبت‌هاي روتين بيمارستان را دريافت كردند و گروه آزمون علاوه بر آن در طول مدت بستري بيمار به همراه عضو فعال خانواده در سه جلسه 60 دقيقه‌اي در 3 روز آموزش داده شدند. آموزش براي هر فرد و عضو فعال خانواده به صورت چهره به چهره و حضوري و دريافت كتابچه آموزشي بود. ابزار جمع‌آوري اطلاعات پرسشنامه جمعيت‌شناختي و اميدواري ميلر (Miller) بود كه يكبار قبل از آموزش و يكبار 3 ماه بعد از پيگيري تكميل شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي آماري و نرم‌افزار 20 SPSS صورت گرفت. يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار نمره اميدواري گروه آزمون و شاهد قبل از مداخله به ترتيب 15/33±52/147 و 5/23±63/151و ميانگين و انحراف‌معيار گروه آزمون و شاهد سه ماه بعد از مداخله به ترتيب 45/37 ±05/173 و 15/33 ±05/134 گزارش شد. ميانگين نمره اميدواري بيماران مبتلا به نارسايي قلبي، قبل از مداخله در گروه‌هاي شاهد و آزمون تفاوت آماري معنادار نداشت (193/0=p). پس از مداخله، مقايسه ميانگين نمره اميدواري اين بيماران در گروه‌هاي شاهد و آزمون معنادار گزارش شد (0001/0=p). استنتاج: آموزش به خانواده به همراه بيمار، توسط پرستار به طور معناداري باعث افزايش اميدواري بيماران مي‌شود. اين نوع مداخله كم هزينه به اعضاي خانواده در امر كنترل بيماري و پيشگيري مي‌تواند مفيد باشد.

Background and purpose: Cardiac failure is a disabling disease affecting all aspects of life and many patients may feel frustrated due to reduced abilities. The aim of this study was to determine the effect of family-centered education on hope in patients with heart failure. Materials and methods: In a randomized controlled trail, 110 patients with heart failure were selected by objective sampling and randomly assigned to either the control or experimental group. The control group received only hospital routine care and the experimental group, including the patient and an active member of his/her family, attended three 60-minute sessions for three days during hospital stay. The experimental group received face to face trainings and an educational booklet. Data was collected using a demographic questionnaire and the Miller Hope Scale before and three months after the intervention. Data analysis was done in SPSS V20. Results: The mean values for hope in experimental and control groups before and after the intervention were 147.52 ± 33.15 and 151.63 ± 23.5 and 173.05 ± 37.45 and 134.05 ± 33.15, respectively. There was no significant difference in the mean score for hope between the two groups before the intervention (P= 0.193). But, after the intervention significant difference was seen in the mean score for hope between the experimental group and controls (P= 0.0001). Conclusion: Training cardiac patients and their families by nurses significantly increased their levels of hope. This low-cost intervention in family members could be of great benefit in controlling and preventing heart failure.