تامين مالي كارايي انرژي : مورد اقتصاد ايران

Energy Efficiency Financing: Case of Iran

محدوديت‌ نقدينگيِ كارگزاران اقتصادي با اختلال در بهينه يابي منجر به انتخاب سطحي غيربهينه از متغيرهاي تصميم گيري مي‌شود. در ادبيات اقتصاد انرژي نيز يكي از دلايل بروز شكاف كارايي انرژي به محدوديت‌هاي اعتباري و نواقص بازارهاي سرمايه مربوط مي‌شود. زيرا توسعه مالي علاوه بر رفع محدوديت‌هاي نقدينگي و انباشت بيشتر سرمايه، با تسريع پيشرفت فناوري مي‌تواند تأثير چشمگيري بر كارايي انرژي داشته باشد. در اين پژوهش نقش اعتبارات بانكي، به عنوان شاخصي از توسعه مالي، بر بهبود كارايي انرژي اقتصاد ايران، با مطالعه دوره 1353-1391 بررسي مي‌شود. نتايج برآورد الگوهاي پژوهش نشان مي‌دهند كه توسعه مالي و اعطاي اعتبارات به طور مستقيم و از طريق رفع محدوديت‌هاي اعتباري با كاهش شدت انرژي و در نتيجه بهبود كارايي انرژي همراه بوده اما اين اثربخشي از كانال بهبود بهره وري كل عوامل توليد نيست. به عبارت ديگر در دوره مورد بررسي، توسعه مالي از كانال بهبود فناوري منجر به افزايش كارايي انرژي در اقتصاد ايران نشده است.

Liquidity constraint of economic agents with disturbance in optimization leads to selection a non-optimal level of decision variables. In the energy economics literature also one reason of energy efficiency gap is related to credit constraint and capital market imperfections. Financial development by easing liquidity constraints also accelerates technological progress and could have a significant effect on energy efficiency. In present study the role of banks credits, as an indicator of financial development, on the energy efficiency of Iran’s economy in 1974-2012 was investigated. Results of the estimated models indicate that financial development through ease of credit constraints directly leads to decrease of energy intensity and therefore energy efficiency improvement, but this effectiveness does not via total factor productivity improvement. In the other words, in period of study financial development through improvement of technological progress does not lead to increase of Iran’s energy efficiency.