مقايسه تأثير ورزش اندام هاي فوقاني و تمرين هاي تنفسي بر كيفيت زندگي مبتلايان به بيماري مزمن انسدادي ريه در بيمارستان ولايت شهر قزوين

Effect of upper extremity exercise and respiratory training on the quality of life in patients with Chronic Obstructive Pulmonary Disease in Velayat Hospital, Qazvin, Iran

زمينه: بيماري مزمن انسدادي ريه، يك چالش مهم بهداشتي و علت اصلي مرگ و مير در سراسر جهان است. تخمين­ ها حاكي از آن است كه تا سال 2020 اين بيماري از مقام چهارم به سومين علت مرگ در سطح جهان ارتقا پيدا خواهد كرد. هدف: اين مطالعه با هدف مقايسه تأثير ورزش اندام فوقاني و تمرين­ هاي تنفسي بر كيفيت زندگي بيماران انسدادي مزمن ريه انجام شد. مواد و روش ­ها: مطالعه حاضر از نوع كارآزمايي باليني تصادفي شده با 75 بيمار مبتلا به بيماري مزمن انسدادي ريه در بيمارستان ولايت شهر قزوين سال 1396 مي ­باشد. بعد از تقسيم تصادفي بيماران به سه گروه؛ دو گروه مداخله و يك گروه شاهد (هر گروه 25 نفر)، اطلاعات جمعيت ­شناختي و پرسش ­نامه كيفيت زندگي سنت جورج تكميل شد. بيماران در گروه ورزش اندام­ هاي فوقاني 12 جلسه در جلسه­ هاي ورزشي شركت نموده و گروه تمرين­ هاي تنفسي به مدت يك ­ماه تحت تمرين­ هاي تنفسي قرار گرفتند. براي تحليل داده ­ها از آماره ­هاي توصيفي، آزمون تي مستقل و آزمون تي زوجي استفاده گرديد. يافته­ ها: نتايج نشان داد، گروه ورزش اندام فوقاني در مقايسه با گروه تمرين­ هاي تنفسي و شاهد، از كيفيت زندگي بالاتري برخوردار بوده ­اند (0/001=P). نتيجه­ گيري: شركت در تمرين­ هاي ورزشي اندام­ هاي فوقاني در افزايش ميزان كيفيت زندگي اين بيماران مؤثر بوده، لذا از ورزش اندام فوقاني مي ­توان به ­عنوان درمان تكميلي غيردارويي استفاده نمود.

Background: Chronic obstructive pulmonary disease (COPD) is a major public health challenge and also the leading cause of death in the world. Evidences indicate that this disease ranking will be rising from 4th to 3rd until 2020. Objective: The purpose of this study was to compare the effect of upper extremity exercise and respiratory training on the quality of life in patients with COPD. Methods: This randomized clinical trial study conducted in Velayat Hospital in Qazvin with COPD patients (n=75) in 2017. After dividing the participants into three groups (n=25), demographic information and St George’s quality of life questionnaire were completed. The upper extremity exercise group attended in 12 exercise sessions and the respiratory training group received respiratory trainings for one month, as well. Data were analyzed by independent t-test, one-way- ANOVA test, and Paired t-test. Findings: The upper extremity exercise group had a higher quality of life than the respiratory training group (P=0.001). Conclusion: Upper extremity exercises have been effective in increasing the quality of life of these patients. Therefore it can be used as a supplementary non-drug therapy.