بررسي اعتبار قاعده عدالت در موارد منصوص و غيرمنصوص

Authority of the Principle of Justice Regarding Designated and Undesignated Rulings

با فرض دلالت ابتدايي ادله (به‌سان مقتضي) بر ثبوت قاعده عدالت، يكي از پرسش‌برانگيز‌ترين مباحثي كه وجود مانع دربرابر اين مقتضي را بررسي مي‌كند، كاربرد قاعده به‌لحاظ بودن يا نبودن نص است. جريان قاعده عدالت، در موارد غيرمنصوص، به جنبه اثبات‌گري اين قاعده براي استنباط احكام بستگي دارد. بررسي ادله اين قاعده، عدم حجيت اثبات‌گري آن را نشان مي‌دهد. اما هستند فقيهاني كه مستند به عدالت، احكامي را استنباط و اثبات كرده‌اند. در موارد منصوص، جايي كه عدالت در مقام اثبات و تشخيص مرجع آن در قاعدۀ عدالت، با اصل حكم منصوص درافتد، حمل بر تخطئه در تشخيص مي‌شود. اما جايي كه با اطلاق يا عموم حكم منصوص درافتد، نفي اين گونه اطلاق يا عموم كاري است كه در مقام استنباط احكام، از ادله قاعده عدالت بر‌مي‌آيد.

The primary indication of arguments justifies the Principle of Justice. Application of the Principle of Justice, regarding the existence or absence of the designated ruling, is one of the most challenging subjects which studies the existence of impediment against this justification. The implementation of the Principle of Justice regarding undesignated cases depends on the competency of this principle in deducting the rulings. Studying the evidences of this principle asserts it's inadequacy for deducting the rulings. Nevertheless, there are jurists who deduct some rulings based on this principle. Regarding the specified and designated cases, where there is a conflict between justice—as a referent in the Principle of Justice—and a specified ruling, the authority of justice in deducting the ruling is proscribed. Although, where the conflict is between Justice and the generality or the absoluteness of a designated ruling, this principle is adequate to negate the generality and absoluteness of that ruling.