مدل سازي مطلوبيت زيستگاه آهوي ايراني (Gazella Subgutturosa Subgutturosa) در منطقه تيراندازي و شكارممنوع قراويز به روش ENFA

Modelling of Persian gazelle (Gazella Subgutturosa Subgutturosa) Habitat suitability using Ecological Niche Factor Analysis method in Gharaviz no hunting area

منطقه تيراندازي و شكار ممنوع قراويز به عنوان يكي از مهم ترين زيستگاه هاي آهوي ايراني (Gazella Subgutturosa Subgutturosa) در غرب رشته كوه زاگرس شناخته شده است. مدل هاي پيش ببني كننده محدوده پراكنش حيات وحش ابزار مناسبي براي اهداف حفاظتي و مديريتي مي باشند. در اين راستا مرز محدوده مطالعاتي برابر حد پراكنش گونه در نظر گرفته شد و سپس با محدوده واقعي پراكنش گونه مقايسه گرديد. داده هاي ميداني جمع آوري شده در قالب روش تجزيه و تحليل عاملي آشيان بوم شناختي، در محيط نرم افزار بيومپر براي ارايه مدل مطلوبيت زيستگاه به كار برده شد. در ماتريس همبستگي داده هاي نقاط حضور به عنوان متغير وابسته و اطلاعات 14 متغير محيطي به عنوان متغير مستقل در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد آهوي ايراني زيستگاه تپه ماهوري با ارتفاع متوسط 590 متر، متوسط شيب 13 درصد جنوبي و حداكثر فاصله 1288 تا 1775 متري از چشمه و آبشخور را در تيپ پوشش گياهي Po. bu – An. gr به عنوان زيستگاه پاييزه و زمستانه انتخاب مي كند. آهوي ايراني در فصل پاييز بيشتر به سمت خارج از مرزهاي اصلي منطقه و در فصل زمستان به ماندن در داخل مرزهاي منطقه تمايل دارد. ميزان تحمل پذيري گونه از پاييز 0.602 به زمستان 0.334 كاهش مي يابد كه مي تواند ناشي از آزاد بودن انجام برخي فعاليت هاي انساني باشد.

Gharaviz no hunting area is known as one of the most important habitats of Persian gazelle (Gazella Subgutturosa Subgutturosa) in West Zagros Mountains. Developing models to predict the distribution of wildlife is suitable tool for conservation and management. In this approach, the boundary of the study area was considered the distribution area and then were compared with actual region. Field data collected in the framework of the ecological niche factor analysis (ENFA), used to developing the habitat suitability model by Biomapper software. In the correlation matrix the presence point data as the dependent variable and 14 independent environmental variables were considered. The results showed that Persian gazelle selects hilly areas with the average height of 590 meters, the average southern slope of 13% and a maximum distance of 1290 to 1775 meters of the springs and watering points with the vegetation type Po. bu - An. gr as fall and winter habitat. Persian gazelle in fall more towards the outside and in winter tends to stay within the boundaries of the region. Tolerance factor decreases from fall (0.602) to winter (0.334), which can be the result of anthropogenic impact on environment.