مقايسه تاثير 8 هفته تمرين اينتروال شديد و تركيبي قدرتي- استقامتي بر سطوح سرمي پروتئين ترشح اسيدي و غني از سيستئين (SPARC) و مقاومت به انسولين در زنان ديابتي نوع 2

An Investigation of the Effects of the 8-Week Intense Interval Training and Combined Strength-Endurance Training on Secreted Protein Acidic and Rich in Cysteine (SPARC) levels in Women with Type 2 Diabetes

مقدمه روش هاي گوناگوني از فعاليت بدني به طور گسترده براي كنترل ديابت پيشنهاد شده اند. هدف از اين پژوهش تعيين تاثير 8 هفته تمرين اينتروال شديد و تركيبي قدرتي- استقامتي بر سطوح سرمي پروتئين ترشح اسيدي و غني از سيستئين (SPARC) و مقاومت به انسولين در زنان ديابتي نوع دو است. مواد و روش ها در اين تحقيق نيمه تجربي 42 نفر زن ديابتي داراي اضافه وزن با دامنه سني 60-45 سال و قند خون ناشتاي بيشتر از 126 ميلي گرم در دسي ليتر به طور داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفي در سه گروه مساوي قرار گرفتند و به مدت 8 هفته تمرين كردند. گروه تناوبي شديد سه جلسه در هفته 10-4 تكرار آزمون وينگيت 30 ثانيه اي بر روي ارگومتر با تلاش حداكثر، و گروه تركيبي سه جلسه در هفته تمرين هوازي با 60% حداكثر ضربان قلب و دو جلسه در هفته تمرين مقاومتي با 70% يك تكرار بيشينه انجام دادند. گروه كنترل هيچ فعاليت منظمي نداشتند. SPARC زنان 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از اتمام دوره تمريني اندازه گيري شد. براي تحليل داده ها از آزمون هاي t وابسته و كوواريانس استفاده گرديد. يافته ها تغييرات ميزان SPARC سرمي به دنبال هيچ يك از گروه هاي تناوبي شديد (p=0.54) ، تركيبي (p=0.92) و كنترل (p=0.52)تغيير معني داري نداشت. نتايج مقايسه بين گروهي تفاوت معني داري بين گروه هاي تمريني نشان نداد (p=0.537). نتيجه گيري دو شيوه تمريني، تاثير يكساني بر شاخص هاي مرتبط با مقاومت به انسولين داشتند. اين دو روش تمرين، در بهبود SPARC نيز به يك اندازه موثر بودند. لذا استفاده از تمرينات تناوبي شديد و تمرينات تركيبي مي تواند در بهبود مقاومت به انسولين به يك اندازه موثر باشد و مي توان از آن ها به جاي هم براي بهبود حال افراد مبتلا به ديابت نوع 2 استفاده كرد.

Introduction: Several methods of physical activities have been suggested to prevent diabetes. This study was done aimed at determining the effects of the 8-week intense interval training and combined strength-endurance training on secreted protein acidic and rich in cysteine (SPARC) levels in women with type 2 diabetes. Materials and Methods: In this quasi-experimental study, 42 women aged 45-60 with diabetes and with the fasting blood sugar exceeding 126 mg/dL were selected and randomly assigned to three groups, including the SIT group (N =14), the combined exercise group (N =14), and the control group (N =14) who trained for 8 weeks. The SIT Group did the exercise 3 times a week, with 4-10 times of repetitions and the 30-second Wingate test was done on the ergometer with the maximum effort. The combined exercise group took the aerobic exercise 3 sessions a week with 60% of the maximum heart rate and 2 sessions per week of the resistance exercise taken at 70% with one repetition at maximum. The control group did not have any regular activity. The SPARC was measured using the blood samples 24 hours before and after the training periods. To analyze the data and determine the differences among the groups, the dependent t-test and covariance were used. Results: The results showed that changes in the serum SPARC were not significant followed by any of the three SIT (p=0.54), combined (p=0.92), and control (p=0.52) groups. The comparison among the groups showed no significant difference among them (p=0.537). Conclusion: The results of the present study suggested that the 2 training protocols had the same effects on the factors related to insulin resistance. Furthermore, these two protocols were equally effective in improving SPARC. Thus, the use of the 2 training methods can be similarly efficient in improving insulin resistance.